Με λένε Στέφανο – Zougla

Στέφανε πολύ μου άρεσε αυτό το «γεια σας, με λένε Στέφανο». Ακούστηκε σαν ερωτική εξομολόγηση με συστολή ενός αγοριού που ερωτεύεται τη συμμαθήτριά του στο διπλανό θρανίο. Με αυτή την φράση Στέφανε άλλαξες όλη την πολιτική εικόνα με μια μαγική εξήγηση της Ιστορίας, μακριά από τα στερεότυπα και την τοξική γλώσσα των πολιτικών και των ντελάληδων της εξουσίας.

Μου θύμισε την αρχή του επικού μυθιστορήματος του Melville για την φάλαινα «Moby Dick» που περιγράφει τον ιδανικό αφηγητή να ξεκινά με την φράση «Με λένε Ισμαήλ», περιγράφοντας στη συνέχεια την περιπέτεια του ανθρώπου με τις φυσικές δυνάμεις που θα τον νικήσουν, χωρίς όμως να τον αφήσουν ηττημένο. Στέφανε είχα χρόνια να θαυμάσω τέτοιο χάρισμα σε άνθρωπο, που να μοιράζει απλόχερα την αισιοδοξία του για το μέλλον, χωρίς να φαίνεται ούτε αλαζόνας, ούτε απλοϊκός, αλλά και ούτε να τρομάζει με τον βερμπαλισμό του.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Με την φράση σου αυτή περιέγραψες αυτή την ηρωική ματιά του ανθρώπου για το εντός αλλά και για το εκτός του, αλλά και την απλότητα της αρυτίδιαστης σκέψης που ο Ελύτης θα ονόμαζε «Λευκοφόρο διάνοια». Αυτό το άλλο «δεν έχω γκέι ατζέντα αλλά ανθρώπινη» νομίζω ότι σκότωσε με μια φράση όλη την υποκρισία του κοινωνικού καθωσπρεπισμού και τις φοβίες του ανδρισμού για την θηλυκότητα, που κρύβει ούτως ή άλλως μέσα του. Αυτή η γενναιότητα να μιλήσεις με τόση απλότητα για την ερωτική σου ζωή έσπασε όλους του παραμορφωτικούς καθρέφτες που η σύγκρουση των φύλων αιώνες τώρα αναπαράγει ως φυσική τάξη πραγμάτων, ενώ είναι μια αφύσικη κοινωνική ιεράρχηση που η πατριαρχία επέβαλε για να κρατά ταπεινωμένη την γυναίκα στον ρόλο της τροφού, που θα εξαντλεί τον ρόλο της στη μητρότητα και την αναπαραγωγή σαν απλό θηλαστικό, σε αντίθεση με τη μποβουαρική ρήση πως η γυναίκα και ο άνδρας γίνονται, δεν γεννιούνται.

Η άλλη γενναιότητα που έδειξες ήταν η υπεράσπιση του Αλέξη που πήρε μόνος του τον σταυρό της ήττας χωρίς κανένας από τους παλιούς συντρόφους του να τον υπερασπιστεί, επιβεβαιώνοντας τον κανόνα πως ουδείς χειρότερος του ευεργετηθέντος αφού όλοι ξέρουν πως το κόμμα διαμαρτυρίας της αριστεράς δεν θα γινόταν ποτέ εξουσία χωρίς το ηγετικό χάρισμα του Αλέξη • και ας φωνάζουν όλοι για συλλογικότητες που είναι το όπιο των διανοουμένων όπως οι θρησκείες είναι το όπιο του λαού.

Μόνος πήρες και το βάρος να υποστηρίξεις πως οι άριστοι μπορεί να είναι και άχρηστοι, τονίζοντας πως ένας Δαυίδ της αριστεράς μπορεί να είναι καλύτερος από τον κατασκευασμένο βασιλιά της εξουσίας που, ενώ είναι γυμνός, οι υποταγμένοι πολίτες τον βλέπουν χρυσοντυμένο θαυματοποιό.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Στέφανε άλλαξε τα όλα παρά την ρήση του di Lampedusa στον «Γατόπαρδο» πως αν θες να αλλάξουν όλα μην αλλάξεις τίποτα… Στέφανε οι μεγάλες αρετές μας τρομάζουν και μια βαρβαρότητα είναι πάντα πιο καλοδεχούμενη για το μέσο πολίτη που δεν έχει καταλάβει την ρήση της Γαλλικής Επανάστασης πως οι ατομικές διακρίσεις δεν θεμελιώνονται αν δεν γίνουν κοινωνικά αγαθά (Α’ παράγραφος του Συντάγματος της Γαλλικής Επανάστασης, 1789).

Αυτοί που θα σε πολεμήσουν πιο πολύ δεν θα είναι οι δεξιοί της εξουσίας αλλά οι αριστεροί της αίρεσης γιατί τους χαλάς την συνταγή πως για να είσαι αριστερός πρέπει να είσαι φτωχός, βρώμικος και να πεινάς. Αυτοί οι αριστεροί του ραγιαδισμού και της φτώχιας των ιδεών θέλουν το γκρίζο (και το μολυβί) και σιχαίνονται το χρυσάφι. Περιγράφουν μια γκρίζα πραγματικότητα, που είναι διάφανη και μοιάζουν (όχι όλοι βέβαια) με κάποιες ανέραστες, άγαμες γεροντοκόρες που την ασχήμια της ζωής τους τη μεταφράζουν σε ασχήμια όλου του κόσμου γύρω τους. Γιατί Στέφανε η εσωτερική ασχήμια πολύ εύκολα μεταφράζεται σε εξωτερική.

Ο Homo Sapiens δεν γίνεται videns αλλά “hidens”, κρύβεται στα σκοτάδια των ιδεών και σε εφιάλτες παλιούς γιατί ο άνθρωπος για να δει το μέλλον νομίζει πως πρέπει να αλλάξει το παρελθόν. Η ιστορία το’ χει αποδείξει ∙ τίποτα δεν παραμορφώνεται πιο πολύ, έλεγε ο ιστορικός Ασδραχάς, όσο το παρελθόν μέσα στο παρόν.

Έχεις παρατηρήσει Στέφανε πως οι άνθρωποι προτιμούν τα ψέματα και τα ψεύτικα είδωλα γιατί οι αλήθειες τους τρομάζουν. Η αλήθεια έχει φως ακόμα και μέσα στο σκοτάδι, ακόμα και αν δεν ξέρεις τι είναι η αλήθεια. Όλοι τυφλοί Οιδίποδες, αιμομίκτες, σε μια κοινωνία ανάποδη και τιμωρητική • εξ ου και η ρήση της Ιοκάστης στον ίδιο πως «οι κοινοί θνητοί αυτά που έκανες εσύ τα βλέπουν κάθε βράδυ στον ύπνο τους» αλλά και με τα μάτια ολόκλειστα τη μέρα, για να μην πεθάνουν για το έγκλημα του Πύργου όπου οι κατηγορούμενοι φυλακίζονται χωρίς να γνωρίζουν την κατηγορία, αφού δήμιοι και κατάδικοι ζουν στην ίδια φυλακή.

Έχεις παρατηρήσει ασφαλώς επίσης πως οι άνθρωποι που λένε ψέματα φωνάζουν και μιλάνε γρήγορα, χωρίς παύσεις ανάμεσα στις λέξεις. Το κάνουν Στέφανε για να ξεγελάσουν την υποδούλωση του μυαλού και της σκέψης τους που παραχώρησαν στον θάνατο που, ενώ είναι μοναχικός και αξιοπρεπής, τους αφαιρεί την όρθια στάση και τους χαρίζει μια υποδούλωση συλλογική, όπου με το κεφάλι κάτω και σκυφτοί θα έρχονται σε επαφή με τη μόνη αθωότητα που τους κληρονόμησε το αρχαίο πνεύμα: να υποτάσσονται στις ανέσεις μιας δουλείας που φτάνουν να την παρουσιάζουν σαν πραγματική ελευθερία.

Η ελευθερία του λόγου σου Στέφανε δεν είναι δώρο, ούτε ανταμοιβή για να την γιορτάζουν ανοίγοντας σαμπάνιες στις χαρούμενες γιορτές χωρίς χαρά και χωρίς γιορτή. Είναι μια αγγαρεία και ένας αγώνας δρόμου μοναχικός, εξουθενωτικός, ένας σταυρός που θα τον σηκώσεις μόνος σου ενώ όλοι οι μαθητές σου απλά θα σηκώνουν το κοντάρι για να γιορτάσουν την θυσία σου και να εξιλεωθούν για την χαρά που ένιωσαν επειδή αυτοί δεν ήταν κάτω από τον σταυρό, ούτε φόρεσαν αγκάθινο στεφάνι.

Αυτή την γενναιότητα να τολμήσεις να πεις σε μια ομοφοβική κοινωνία πως είσαι άνδρας αλλά αγαπάς μόνο τους άνδρες, θίγοντας τα ιερά και τα όσια που υπερασπίζονται η αστυνομία και η εκκλησία στο όνομα μιας πλειοψηφίας που δεν καταμετρήθηκε ποτέ ως αριθμός, γιατί οι μειοψηφίες τρομαγμένες από την απειλή του λιντσαρίσματος κρύβουν έτη πολλά τις επιθυμίες τους για κάτι που δε θα μοιάζει με την οικογενειακή θαλπωρή και την βαρεμάρα της «αγίας ηθικής» που αναπαράγεται μόνο όταν οι απόγονοι γεννιούνται κατά λάθος στις σκοτεινές και θλιμμένες Κυριακές της ανίας.

Στέφανε αυτοί που δεν καταλαβαίνουν που πάει η κοινωνία θέλουν τώρα να σε καθοδηγήσουν στην κομματική νομεκλατούρα πως τάχα μου η αριστερά δεν θέλει μάνατζερ, αλλά μια συλλογικότητα όπου κανείς δεν θα παίρνει την ευθύνη αλλά όλοι μαζί θα καταδικάζουν το νόημα της ζωής για να δολοφονήσουν τον άνθρωπο, γιατί υπάρχουν πάντα λόγοι για την δολοφονία ενός ανθρώπου. Αντίθετα, είναι αδύνατο να δικαιολογήσει κανείς γιατί ζει με τα σύμβολα του παρελθόντος και τις εύκολες συνταγές όπου τα πρόβατα θα είναι πάντα πρόβατα και οι λύκοι μόνο λύκοι.

Αυτό το έγκλημα της μονοφυσικής σκέψης και της υποταγής βρίσκει πάντα «δικηγόρους» ενώ η αθωότητα σπανίως και σχεδόν πάντα καθυστερημένα. Και συνήθως μετά τον θάνατο του θύματος. Στέφανε είναι βέβαιο πως οι θρησκείες απατώνται όταν ηθικολογούν για την ημέρα της κρίσεως απειλώντας με τις εντολές τους. Ο θεός δεν είναι απαραίτητος για την δημιουργία της ενοχής, ούτε για την τιμωρία. Οι συνάνθρωποί μας είναι ήδη αρκετοί και έτοιμοι να σε δουν στον σταυρό.

Στέφανε ζούμε ακόμα σε έναν πολιτισμό που ενώ φαίνεται προχωρημένος, αναπαράγει όλες τις παλιές προλήψεις όπως οι σαμάνοι της προλογικής ιστορίας. Ο Toynbee το εξηγούσε πολύ γλαφυρά αυτό το φαινόμενο που οι πρωτόγονοι λαοί δε μπορούσαν να φανταστούν πως η έκλειψη Ηλίου ή Σελήνης οφειλόταν σε άλλους πλανήτες που γύριζαν γύρω από την Γη, γι’ αυτό ενοχοποιούσαν τις δικές τους αμαρτίες και τις τιμωρίες των θεών ως επακόλουθο. Αυτοί οι δικοί μας πρωτόγονοι είναι δεξιοί συνήθως, γιατί η συντηρητική σκέψη βασίζεται στην ακινησία και στο «πίστευε και μη ερεύνα».

Δείτε τις εκκλησίες και θα καταλάβετε: Αυτές οι εκκλησίες του θεού και όχι του δήμου έβαλαν τον Χριστό στον σταυρό, οι ίδιες εκκλησίες καταδίκασαν τον Κολόμβο στην σιωπή, οι ίδιες εκκλησίες ανάγκασαν τον Γαλιλαίο να σιωπήσει. Αυτές οι εκκλησίες που γίνονται εξουσίες ελέω υποταγής στο παράλογο και τον φόβο των υποταγμένων πολιτών, επιτρέπουν να ασκείται η εξουσία του λαού όχι για τον λαό, αλλά για τα κλειστά δωμάτια όπου λίγοι και φοβικοί άνθρωποι, κάτοικοι του Καφκικού Πύργου, καταδικάζουν χωρίς να δικάζουν. Έτσι κυβερνούν όχι για τον λαό αλλά ενάντια στον λαό, χρησιμοποιώντας το μοναδικό επιχείρημα που τους συγκολλά σαν κολλητική ουσία: το μικρό, ιδιωτικό τους συμφέρον, γιατί τους κάνει να φαίνονται πιο ψηλοί, πιο όμορφοι αλλά προπάντων διαφορετικοί από την πλέμπα που σιχαίνονται κι ας την δοξάζουν σαν λαό επειδή απλά τους ψήφισε.

Δηλώνουν πάντα πατριώτες γιατί το «πατρίδα» γίνεται γι’ αυτούς όχι «πάσα γη πατρίς» αλλά πάσα γη τάφος κι επιτάφιος • μόνο έτσι νιώθουν σιγουριά και ασφάλεια σε έναν κόσμο ανασφαλή και βίαιο, όπου όλοι θα κυνηγούν όλους για μια ζωή που δεν διάλεξαν, αλλά και δε μπορούν να διαχειριστούν. Εύχομαι Στέφανε να καταφέρεις να μας κάνεις όλους ενόχους για να νιώσουμε την αληθινή ελευθερία να μιλάμε και να κουβεντιάζουμε για να ενώσουμε τον κόσμο και όχι να τον χωρίζουμε.

Εύχομαι να βρεις τις λέξεις τις σκονισμένες και τις βρώμικες και να τις ξεπλύνεις στην ακροθαλασσιά για να μας τις χαρίσεις απλόχερα όπως ξεκίνησες… Με λένε Στέφανο και είμαι και εγώ δίπλα σου. Στέφανε ευχαριστώ…