Ο σύγχρονος «άνανδρος» πόλεμος των drones αμαυρώνει την Ιστορία της Ανθρωπότητας

Γράφει η Γιάννα Μυράτ

«Ή ταν ή επί τας», έλεγε η Σπαρτιάτισσα μάνα στο γιο της όταν ξεκινούσε να πάει να πολεμήσει… Τώρα του λέει, «Τι ώρα θα επιστρέψεις να σου έχω έτοιμο φαγητό;»

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Κάθε έθνος, κάθε λαός, έχει τη δικιά του Ιστορία ανδρείας από μάχες και πολέμους που είτε βγήκε νικητής, είτε ηττημένος. Τις μάχες που έδιναν οι άντρες σώμα με σώμα, αλλά και αρκετές γυναίκες, όταν οι υπόλοιπες παρείχαν ηθική και υλική υποστήριξη στον ανδρικό μαχόμενο πληθυσμό. Κι ενώ οι ήρωες πάντα καταγράφονται με κεφαλαία γράμματα και μνημεία, ο άμαχος πληθυσμός παραμένει στους αστερίσκους, σε εκείνα τα ψιλά γράμματα των παράπλευρων απωλειών.

Με την πάροδο του χρόνου η πολεμική Ιστορία άλλαζε, καθώς άλλαζε και η πολεμική μηχανή. Τα σπαθιά και οι ασπίδες αντικαταστάθηκαν σταδιακά από όπλα, μετά από πολυβόλα και βόμβες, χημικά και βιολογικά όπλα, ακόμα και τη ρίψη της ατομικής βόμβας στο τέλος του β’ Π.Π. Μια απόφαση των ΗΠΑ που οι σύγχρονοι Ιστορικοί θεωρούν πλέον ότι ήταν απολύτως περιττή, αφού η Ιαπωνία ήταν έτοιμη να παραδοθεί στους συμμάχους.

Κι όσο οι πόλεμοι έγραφαν την Ιστορία τους γεννήθηκε ένα τέρας. Η πολεμική βιομηχανία, που πλέον σε πολλές χώρες του κόσμου αποτελεί το Βαθύ Κράτος: ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις, αναλόγως των συμφερόντων της που εξυπηρετεί η κάθε μια. Ο απλός σιδεράς που έφτιαχνε τις σπάθες, έχει παραχωρήσει εδώ και πολύ καιρό τη θέση του στις μεγάλες βιομηχανίες κατασκευής όπλων, των πολλών δισεκατομμυρίων στο χρηματοφυλάκιο τους, που «χρειάζονται» συρράξεις για να δοκιμάσουν και να πουλήσουν τα νέα τους προϊόντα.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Το αποτέλεσμα; Δεν απαιτείται πλέον ανδρεία, δεν απαιτούνται πλέον ήρωες για να κερδηθεί μια μάχη ή ένας πόλεμος, αλλά χρήμα, τεχνολογία και τεχνογνωσία. Όσο για τον άμαχο πληθυσμό; Παραμένει τώρα όσο ποτέ μια “παράπλευρη απώλεια”.

Αόρατος Εχθρός

Στην ταινία “Eye in the Sky” του 2015, που ελληνικά κυκλοφόρησε με τον τίτλο “Αόρατος Εχθρός”, οι δυο πιλότοι που καθοδηγούν ένα drone προκειμένου να χτυπήσουν μια ομάδα τρομοκρατών στην Κένυα, καθισμένοι με ασφάλεια μπροστά στην κονσόλα τους, θα καταφέρουν τον στόχο τους μετά από έναν μαραθώνιο συσκέψεων των ανωτέρων τους.

Από τη στρατιωτική βάση στη Νεβάδα, ο πιλότοι drone έχουν εντολή να αφανίσουν τους τρομοκράτες, όταν ένα 9χρονο κοριτσάκι εμφανίζεται απροσδόκητα κοντά στο σημείο βολής και στήνει τον πάγκο του απ’ όπου πουλάει τα ψωμάκια που ετοίμασε η μητέρα της.

Το ερώτημα πλέον που τίθεται είναι αν θα θυσιάσουν οι επικεφαλής της από κοινού επιχείρησης των ΗΠΑ με τη Βρετανία το κοριτσάκι, ή θα αφήσουν τους τρομοκράτες να επιχειρήσουν τη δική τους επίθεση.

Όλη η ταινία είναι ένα… “τένις”, όπου το μπαλάκι ευθυνών αλλάζει χέρια από υπηρεσία σε υπηρεσία, κι από πολιτικούς της μιας χώρας στην άλλη. Δεν προσπαθεί να καθοδηγήσει τον θεατή για το ποιο είναι το ηθικά σωστό, τον αφήνει να μπει στα παπούτσια όλων αυτών και να κρίνει μόνος του.

Ωστόσο η σκηνή που οι δυο νέοι πιλότοι drone, ένας άντρας και μια γυναίκα, αναχωρούν στο τέλος για το σπίτι τους, σώοι και αβλαβείς αλλά ψυχολογικά ράκη, τα λέει όλα.

Η ταινία δεν είχε εμπορική επιτυχία, και ούτε ήταν αυτός ο σκοπός της. Στόχος ήταν να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη. Ωστόσο, “κοινή γνώμη” λέγεται το μελάνι διαρκείας με το οποίο κρατούν σημειώσεις οι ηγέτες του κόσμου στα παλιά τους υποδήματα…

Άνανδρος πόλεμος, χωρίς ανδρεία αλλά και άντρες

Τον τελευταίο καιρό, το μόνο που ακούμε είναι για επιθέσεις με drones. Οι Ουκρανοί επιτίθενται στη Μόσχα, οι Ρώσοι ανταπαντούν, οι Τούρκοι χτυπούν τη Συρία, το Ισραήλ την Παλαιστίνη και την Συρία – τα μη επανδρωμένα “άνανδρα” σκάφη κάνουν θραύση.

Κι εκτός από την παντελή έλλειψη ανδρείας, πολλές φορές δεν φέρουν και υπογραφή. Η τακτική των Ισραηλινών να απαντούν στις πέτρες των Παλαιστινίων με drones είναι ο νέος κανόνας.

Σύμφωνα με τη βρετανική ομάδα ακτιβιστών, Palestine Action, οι κινητήρες του drone Hermes 450 που χτύπησαν πρόσφατα την πόλη Τζενίν κατασκευάζονται στη Βρετανία, στα εργοστάσια της Elbit’s UAV Engines Ltd.

Τον Δεκέμβριο, η Elbit Systems έχασε δύο συμβόλαια συνολικού ύψους 283 εκατομμυρίων λιρών (σχεδόν 360 εκατομμύρια δολάρια) με το Υπουργείο Άμυνας του Ηνωμένου Βασιλείου, ως αποτέλεσμα της μεγάλης εκστρατείας της Palestine Action να κλείσει τα βρετανικά εργοστάσια της Elbit.

Παρά τη σημαντική αυτή νίκη, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου παραμένει συνένοχος σε εγκλήματα πολέμου, με εργοστάσια σε όλη την Αγγλία να συμμετέχουν στην ανάπτυξη ισραηλινών όπλων.

Σύμφωνα με το project American Friends of Service Committee Investigate, ένα εργαλείο που αποκαλύπτει την εταιρική εμπλοκή στην κρατική βία, το drone Hermes 450 έχει αναπτυχθεί σε πολλαπλές ισραηλινές επιθέσεις στη Γάζα.

Ο ισραηλινός στρατός έχει επίσης χρησιμοποιήσει μη επανδρωμένα αεροσκάφη Hermes 450 στις εκστρατείες του εκτός Παλαιστίνης, όπως σε στόχους στη Συρία το 2021 και στους βομβαρδισμούς του 2006 στον Λίβανο, σκοτώνοντας περισσότερους από 1180 ανθρώπους, το ένα τρίτο των οποίων ήταν παιδιά. Σύμφωνα με την ερευνητική ομάδα, Corporate Watch, ο ισραηλινός στρατός έχει χρησιμοποιήσει drones 450 Hermes στο Σουδάν και την Αίγυπτο επίσης.

H Elbit έχει συμβόλαια με στρατούς σε όλο τον κόσμο, όπου το drone Hermes 450 χρησιμοποιήθηκε από τον βρετανικό στρατό στο Ιράκ και το Αφγανιστάν από το 2007-2014. Οι στρατιωτικές δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν έχουν χρησιμοποιήσει μη επανδρωμένα αεροσκάφη Hermes 450 στις επιθέσεις τους κατά της Αρμενίας, με τους Αζέρους να επαινούν τα drones κατά τη διάρκεια στρατιωτικών παρελάσεων.

Δύο ημέρες πριν από τη θανατηφόρα επίθεση με drone του Ισραήλ, ο ισραηλινός στρατός ανέπτυξε ένα αμερικανικής κατασκευής επιθετικό ελικόπτερο Apache AH-64 κατά τη διάρκεια πρωινής στρατιωτικής επιδρομής στη Τζενίν. Σύμφωνα με πληροφορίες, το ελικόπτερο εκτόξευσε πυραύλους Hellfire και πολυβόλα, μια κίνηση που είχε να συμβεί στη Δυτική Όχθη από το 2002 κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Ιντιφάντα.

Η Boeing που δημιούργησε το ελικόπτερο Apache και πούλησε στο Ισραήλ το 1990 έχει χρησιμοποιηθεί σε όλους τους μεγάλους βομβαρδισμούς του Ισραήλ στη Γάζα, συμπεριλαμβανομένων των επιθέσεων που πραγματοποιήθηκαν το 2022, το 2021, το 2014, το 2012 και το 2008-9.

Το 2014, οι πύραυλοι Hellfire σκότωσαν τουλάχιστον 51 ανθρώπους, εκ των οποίων 24 παιδιά, με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα να χαρακτηρίζει τις επιθέσεις «εγκλήματα πολέμου σύμφωνα με το διεθνές ποινικό δίκαιο».

Η λίστα είναι μακρά.

26.171 βόμβες σε ένα χρόνο έριξε ο ‘νομπελίστας Ειρήνης’, Μπαράκ Ομπάμα, σε 7 χώρες, αφού πρώτα είχε λάβει το βραβείο του!

Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία του Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής, που παρουσίασε ο The Independent το 2017, ο αμερικανικός στρατός έριξε 26.171 βόμβες, 3.000 περισσότερες από το 2015. Η συντριπτική πλειοψηφία από αυτές έπληξαν τη Συρία (12.192) και το Ιράκ (12,095).

Η λίστα είναι τόσο μακρά, αλλά και σκανδαλωδώς τόσο αθέατη. Δεν κάνει πρωτοσέλιδα, δεν προκαλεί κινητοποιήσεις.

Το μόνο που κάνει, σε όσους έχουν το βλέμμα στραμμένο ψηλά, είναι να ντρέπονται που η “ανθρώπινη” Ιστορία έχασε εκτός από την ανδρεία της, και την ανθρωπιά της…