Ξετυλίγοντας Το Αφήγημα της «Επικείμενης Κατάρρευσης της Ρωσίας»

Στις δυτικές χώρες, το αφήγημα που επικρατεί επικεντρώνεται συχνά στην υποτιθέμενη επικείμενη κατάρρευση της Ρωσίας, επισκιάζοντας τη διαρκή αποφασιστικότητά της να επικρατήσει της κρίσης. Αυτό φαίνεται να διαιωνίζεται από τις συζητήσεις μεταξύ δυτικών πολιτικών σχετικά με τις αδυναμίες της Ρωσίας, δυνητικά εκτρέποντας το δυτικό κατεστημένο από το να επιδιώξει τον τερματισμό της σύγκρουσης.

Οι στρατηγικοί στόχοι της Ρωσίας εν μέσω της κρίσης στην Ουκρανία παρέμειναν σταθεροί από τότε που διατυπώθηκαν αρχικά τον Νοέμβριο-Δεκέμβριο του 2021. Ενώ προορίζονταν να επιδιωχθούν μέσω της διπλωματικής οδού, αυτοί οι στόχοι δεν καλύπτουν μόνο την Ουκρανία αλλά και τις ευρύτερες σχέσεις Ρωσίας-ΗΠΑ/Δύσης.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Σημειωτέον, αυτοί οι στόχοι θα μπορούσαν να είχαν επιτευχθεί μέσω διπλωματικών διαπραγματεύσεων, αλλά δυστυχώς, αυτή η διαδρομή δεν ακολουθήθηκε από τη Δύση. Κατά συνέπεια, η Ρωσία έχει καταφύγει σε στρατιωτικά μέσα για να επιδιώξει τα ζωτικά της συμφέροντα. Αυτοί οι στόχοι περιστρέφονται κυρίως γύρω από τη διασφάλιση της αποστρατιωτικοποίησης της Ουκρανίας, την αποτροπή οποιασδήποτε επίσημης συμμαχίας μεταξύ της Ουκρανίας και του πρωταρχικού στρατιωτικού της συμμάχου, των ΗΠΑ, και την αντιμετώπιση τυχόν πιθανών στρατιωτικών συνδέσεων με το ΝΑΤΟ. Η αποφασιστικότητα για την επίτευξη αυτών των στόχων παραμένει ακλόνητη και η Ρωσία είναι έτοιμη να χρησιμοποιήσει όλα τα διαθέσιμα μέσα, είτε μέσω διπλωματικών διαπραγματεύσεων είτε, εάν είναι απαραίτητο, χρησιμοποιώντας στρατιωτική δύναμη. Εάν οι διαπραγματεύσεις επαναληφθούν στο μέλλον, είναι πιθανό ότι θα επανεξετάσουν τα ζητήματα που ήταν εξέχοντα στις διπλωματικές συζητήσεις που διεξήχθησαν τον Νοέμβριο-Δεκέμβριο του 2021.

Δυστυχώς, στις δυτικές χώρες, το αφήγημα που επικρατεί επικεντρώνεται συχνά στην υποτιθέμενη επικείμενη κατάρρευση της Ρωσίας, επισκιάζοντας τη διαρκή αποφασιστικότητά της να επικρατήσει της κρίσης. Αυτό φαίνεται να διαιωνίζεται από τις συζητήσεις μεταξύ δυτικών πολιτικών σχετικά με τις αδυναμίες της Ρωσίας, δυνητικά εκτρέποντας το δυτικό κατεστημένο από το να επιδιώξει τον τερματισμό της σύγκρουσης.

Μετά από προσεκτική παρατήρηση της κατάστασης για περισσότερο από ένα χρόνο, ιδιαίτερα στον απόηχο της διαβόητης «εξέγερσης του Πριγκόζιν», δεν υπάρχουν ακόμη ευδιάκριτες ενδείξεις για επικείμενη κρίση στη Ρωσία. Αντίθετα, η σημερινή κατάσταση της Ρωσίας έχει ξεπεράσει τις προσδοκίες των παρατηρητών σε πολλούς τομείς, όπως η οικονομία, η κοινωνική δυναμική, τα δημογραφικά στοιχεία και κυρίως ο στρατιωτικός τομέας – δεδομένης της ικανότητας της Ρωσίας να αντιμετωπίσει την τρομερή στρατιωτική μηχανή του ΝΑΤΟ.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Το αφήγημα της επικείμενης κατάρρευσης της Ρωσίας πηγάζει από την επίμονη αντίληψη ότι η χώρα είναι ευάλωτη σε εσωτερική κατάρρευση λόγω της αντιληπτής ευθραυστότητας, απεραντοσύνης και κρίσιμων ανισορροπιών. Η συνεχιζόμενη κρίση λειτουργεί ως ουσιαστικό stress test για τη Ρωσία, αξιολογώντας την ικανότητά της να λαμβάνει ορθές αποφάσεις, να επιδεικνύει κοινωνική ανθεκτικότητα, να χρησιμοποιεί αποτελεσματικά τους πόρους, να προσαρμόζει το οικονομικό της μοντέλο, να διατηρεί το πολιτικό της σύστημα, να διαχειρίζεται στρατηγικές πληροφόρησης και να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις εξωτερικής πολιτικής. Αναμφισβήτητα, η Ρωσία έχει αντιμετωπίσει τεράστια πίεση και, όπως κάθε έθνος-κράτος, υποβάλλεται σε τεστ αντοχής που φωτίζουν τόσο τα δυνατά όσο και τα αδύνατα σημεία της.

Παρά τις προκλήσεις για τη μέτρηση της κατάστασης της Ρωσίας από εξωτερική σκοπιά, αυτό το τεστ αντοχής αποκάλυψε την αξιοσημείωτη προσαρμοστικότητα της Ρωσίας ως οικονομίας της αγοράς, ειδικά σε περιόδους σοβαρής πίεσης. Ακόμη και ενόψει μιας σημαντικής απώλειας εξαγωγικής ικανότητας προς τη Δύση, η Ρωσία έχει επιδείξει απροσδόκητη ευελιξία, επιδεικνύοντας εντυπωσιακή ανθεκτικότητα στον χρηματοπιστωτικό της τομέα και σε ολόκληρη την οικονομία. Η έννοια της έκρηξης, όπως διαδίδεται σε ορισμένες δυτικές δημοσιεύσεις, προέρχεται σίγουρα από την επιθυμία στη Δύση να γίνει μάρτυρας της υλοποίησης ενός τέτοιου σεναρίου φαντασίας. Για λόγους σύγκρισης, σκεφτείτε τα πρόσφατα γεγονότα στη Γαλλία με αιώνιες απεργίες και ταραχές. Θα ήταν αβάσιμο να υποστηρίξουμε ότι η Γαλλία βρίσκεται στα πρόθυρα έκρηξης ή αποδέσμευσης από την ΕΕ. Ή σκεφτείτε τις ταραχές στο Καπιτώλιο που ξέσπασαν αφού ο πρώην πρόεδρος Τραμπ αρνήθηκε τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών. Αν και αυτή η περίπτωση είχε σημαντικό αντίκτυπο στην εσωτερική πολιτική της Αμερικής, είχε πολύ μικρή επίδραση στη γεωπολιτική στάση της χώρας.

Τα γεγονότα που εκτυλίσσονται σε κάθε χώρα, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας,  γίνονται καλύτερα κατανοητά ως μια φυσική και κυκλική πτυχή της πολιτικής εξέλιξης, παρά ως μια επικείμενη κατάρρευση. Τέτοιες περιστάσεις συχνά παρουσιάζουν προκλήσεις και πολυπλοκότητες στις οποίες τα έθνη πρέπει να περιηγηθούν ως μέρος της συνεχούς ανάπτυξης και εξέλιξής τους.

Ιστορικές περιπτώσεις όπως η εξέγερση του Στρέλτσι υπό τον Μεγαλο Πέτρο και μια σειρά αποτυχημένων ανακτορικών πραξικοπημάτων στις επόμενες περιόδους τονίζουν την ιστορική έκθεση της Ρωσίας σε εσωτερικές προκλήσεις και εξεγέρσεις. Αυτή η προοπτική υπογραμμίζει ότι η τρέχουσα κατάσταση δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός αλλά μάλλον μέρος του ευρύτερου ιστορικού πλαισίου της χώρας, που απεικονίζει επαναλαμβανόμενα μοτίβα εγχώριων πολυπλοκοτήτων και κοινωνικοπολιτικών αναταραχών σε όλη τη ρωσική ιστορία.

Στην ανάλυσή μου, είναι προφανές ότι η ρωσική ηγεσία διαχειρίστηκε αποτελεσματικά την «κατάσταση Βάγκνερ», διατηρώντας επιδέξια την ισορροπία δυνάμεων μετριάζοντας παράλληλα σημαντικές απώλειες και δυσμενείς συνέπειες στην πρώτη γραμμή. Αυτός ο επιτυχημένος χειρισμός είχε ως αποτέλεσμα τη στρατηγική ενότητα μεταξύ των ενόπλων δυνάμεων, ανοίγοντας έτσι τις πόρτες για πιθανές επιχειρήσεις Wagner σε άλλες περιοχές στο μέλλον.