Το συμφέρον του ισχυροτέρου, ως η μόνη εγγύηση…

Του Ιωάννη Αγγέλογλου

»… παννύχιος δέ σφιν κακὰ μήδετο μητίετα Ζεὺς /

σμερδαλέα κτυπέων· τοὺς δὲ χλωρὸν δέος ᾕρει»

»… κι ολονυχτίς κακά ο βαθύγνωμος ο Δίας τους μελετούσε / βροντώντας δυνατά, κι ολόχλωμη τους έκοβε τρομάρα»

Ομήρου Ιλιάς Η478-79

——–#——

Μια φορά κι ένα καιρό, δύο-τρεις χιλιάδες χρόνια πριν στον άγριο πλανήτη Γη, ετερόκλητοι σχηματισμοί άγριων ζώων κι αγριμιών, συμμαχούσαν προς “επίτευξιν επιβίωσης”, εκατέρωθεν των ποταμών και κατά τόπους.

Λιοντάρι, γάιδαρος και αλεπού, προκειμένου να εξασφαλίσουν την ειρήνη πρωτίστως, μεταξύ τους, και δευτερευόντως με άλλων ζώων, της τροφικής αλυσίδας, αγελαίων, όπως οι τσακαλοι και οι ύαινες και μοναχικών, όπως τα όρνια, οργάνωναν ομάδα δράσης με συγκεκριμένους και διακριτούς ρόλους.

Ο χορτοφάγος γάιδαρος, δίχως να εγείρει υποψίες, θα σύχναζε στην ακροποταμιά και…

Μόλις αντιλαμβανόταν ομάδες σπάνιων μηρυκαστικών, ελαφιών και ομοειδών τους να ζυγώνουν για να πιουν νερό, μ’ ένα χαμηλόφωνο γκάρισμα θα ειδοποιούσε την αλεπού, η οποία με τη σειρά της, θα ενημέρωνε το λιοντάρι.

Κι όλοι μαζί θα ορμούσαν, θα σκότωναν και θα μοίραζαν τη λεία.

«Νάτο, το καταστατικό σχέδιο”, πρότεινε ο Βασιληάς Λέων!»

«Vinceremos!» αναφώνησαν ενθουσιασμένοι οι σύμμαχοι κι έθεσαν με τις ουρανομήκεις ζητωκραυγές τους, τον υπό έγκριση

τον σκοπό και κανονισμό στα όρνια, τους μόνιμους πανόπτες των αιθέρων, που επιστατούν επί τούτου το περιβάλλον.

Ομόφωνα, βάσει πρωτοκόλλου και με δυο τρεις πρόβες, που τις είχαν ονομάσει γυμνάσια, επιτέθηκαν από κοινού στα διψώντα παραποτάμια ζώα, θήρευσαν ένα ελάφι, ανασυντάχθηκαν και συγκεντρώθηκαν στη βάση τους, στο πεδίο της μοιρασιάς, όπου παρατάχθηκαν με το λάφυρο παρά πόδας.

Ο Λέων αδημονών βρυχήθηκε και είπε:

«Γενναίοι σύμμαχοι! Το σχέδιο Μάσαλ-Μαρσάρ-Ραμσάρ στέφθηκε με επιτυχία και NATO TO ΛΑΦΥΡΟ ΤΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ ΜΑΣ.

Η φήμη του γαϊδάρου, ως τίμιος και δίκαιος προηγείται. Ας προβεί στη μοιρασιά και καλή όρεξη σ’ όλους!»

Ο γάιδαρος κατένειμε όσο πιο τίμια μπορούσε το σκοτωμένο ελάφι, με κάποιο δισταγμό, βέβαια, για τα κέρατα και τις οπλές, που τα κράτησε προς στιγμή στην άκρη μέχρι ν’ αποσαφηνίσει τη χρησιμότητα τους.

Το λιοντάρι μάλλον δυσαρεστημένο απ’ τη μοιρασιά, γρύλισε νευριασμένο, επιτέθηκε απρόκλητα στον γάιδαρο, τον σκότωσε και τον καταβρόχθισε.

Αμέσως μετά, γρύλισε και είπε:

«Αλεπού! Ο γάιδαρος αποδείχθηκε αγνώμων. Μας πρόσβαλε κατάφωρα. Δεν σεβάστηκε τις καταστατικές μας συμφωνίες. Γι’ αυτό ανάλαβε αυτοδίκαια εσύ και σπεύσε να μοιράσεις δίκαια το λάφυρο.»

Η αλεπού έκοψε ένα κότσι από το μπροστινό πόδι του ελαφιού, κράτησε κι ένα μικρό κομμάτι από την ουρά του, για τον εαυτό της κι έσπρωξε την μεγάλη μερίδα προς τη μεριά του Λέοντος…

«Εύγε αλεπού, αλλά πες μου τώρα, για την ιστορία: Ποιος σ’ έμαθε να μοιράζεις τόσο δίκαια;»

«Η βαθειά αίσθηση του δικαίου, που έχουμε εμείς οι αλεπούδες, βασιληά μου. Κυρίως όμως με δίδαξε η de facto και de jure συμφορά του γαϊδάρου. Αυτού του προδότη, πρώην συμμάχου μας, είπε γρήγορα γρήγορα η αλεπού, αποσύρθηκε ταπεινά και πρόσθεσε. Αρχιστράτηγε Λέοντα. Ιδού ο στρατός σας.”… Σας απευθύνω ευπειθώς, ένα εγκάρδιο ευχαριστώ.

=======*========

Σας φαίνεται παραμύθι, αλλά έτσι γίνεται συχνά στη ζωή.

Η κολακεία είναι το κλειδί της αιώνιας διπλωματικής γλώσσας, αφού το ίδιο εγκάρδιο ευχαριστώ, στον ίδιο τόνο, στον άγριο κι αφιλόξενο αυτόν πλανήτη, ειπώθηκε ενώπιον πληθώρας κατακτητών, πολεμάρχων κι αυτοκρατόρων, είτε Μαγαλέξανδροι ήσαν αυτοί, είτε Ούνοι, Γότθοι, Βισιγότθοι, Οστρογότθοι, Αλάριχοι, Χάνοι, Μογγόλοι, Καίσαρες…

Αυτό το ίδιο «ευχαριστώ τους Αμερικανούς συμμάχους μας», στην ένοπλη εκστρατεία 1990–1991 που οργανώθηκε από έναν στρατιωτικό συνασπισμό 39 χωρών στην Ιρακινή εισβολή στο Κουβέιτ, ειπώθηκε ως απάντηση, απ’ όλους τους Ευρωπαίους ηγέτες, στις αρχές της δεκαετίας 1990, αμέσως μετά “τη συμφορά” της Γιουγκοσλαβίας

Ειπώθηκε απ’ τον πρωθυπουργό της Ελλάδος των Ιμίων, Κώστα Σημίτη, το 1996.

Ειπώθηκε τραμπαλίζοντας διαγγελματικά και από τον πρόεδρο της Ουκρανίας Βολοντομίρ Ζελένσκι , άρτι εκδιωχθέντα κακήν κακώς, από τον Λευκό Οίκο με την υπαναχώρηση του για τις σπάνιες γαίες, ενώ από την άλλη άκρη του πολέμου, ξεχώριζε η υπόμνηση του Πέρση υπουργού Άμυνας προς τον ηγέτη του, Χαμαιινί:

«Μην ξεχνάς τη συμφορά του Σαντάμ».

Κι οι ευχαριστίες σφραγίστηκαν αντιπροσωπευτικά με συγχαρητήριο λόγο υπερκαινοφανούς αμφιθυμικής κολακευτικής δουλικότητας από τον γ.γ. του ΝΑΤΟ, Μαρκ Ρούτε, μεταξύ τυρού και αχλαδίου, στο πρόσφατο επίσημο γεύμα της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ.

Η γνώριμη αυτή συμφορά συνεχίζει να πλανάται στους ουρανούς του άγριου πλανήτη Γη, το σωτήριο μέχρι τώρα, έτος 2025, επί Προεδρίας Ντόναλντ Τραμπ, διαιωνίζοντας το Ηρακλείτειο ρητό, “πόλεμος πατήρ πάντων”…

Με μητέρα του, τη βία σύμφωνα με την κοσμογονία του Ησίοδου και με τα αδέλφια της, Κράτος, Ζήλος και Νίκη, όλα παιδιά της Στυγός και του Πάλλαντα να κλώθονται γύρω από το Διεθνές Δίκαιο, διαφαίνεται πια ολοκάθαρα ότι αυτό δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το συμφέρον του ισχυροτέρου…

Σαν να δικαιώνονται ο Θουκυδίδης κι ο Θρασύμαχος,-ιδιαίτερα-, για ό,τι άφησαν στην ιστορία…

Ως και οι τοποτηρητές της νόμιμης βίας του Κράτους, ομνύουν ακόμα στη Δύναμη του Διός αντί της Σοφίας των Επτά και «δεικνύοντας την Αρχή του ανδρός»  αναγράφοντας στην πλάτη τους ΔΙΑΣ αντί ΒΙΑΣ. (εννοώντας ο Πριηνεύς)

Παρ΄ όλα αυτά, στην κορύφωση της κρίσης, με έναν τρίτο Παγκόσμιο πόλεμο ante portas και με την διελκυστίνδα κλιματική αλλαγή ή όχι, πρυτάνευσε η διαχειριστική λογική του Homo sapiens, sapiens makroiconomicus.

Και με τις ελπίδες του κόσμου για την εκεχειρία εν όψει της ανακωχής, επέστρεφαν οι ηγεσίες από τη Χάγη, την πόλη παγκόσμιο προπύργιο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και διεθνές εδώλιο για τους εγκληματίες πολέμου, στην πιο προσοδοφόρα δραστηριότητα όλων των εποχών:

Την πολεμική βιομηχανία και τους εξοπλισμούς τους-,ως η μόνη εγγύηση για τις οικονομίες τους και την παγκόσμια Ειρήνη, με βαρύ το αντίτιμο της συρρίκνωσης των δαπανών για το κοινωνικό κράτος, το περιβάλλον και τη διαχείριση των απελπισμένων μεταναστών αυτού του κόσμου.