Πλεύση σε αχαρτογράφητα νερά σε περιόδους μεγάλης μετάβασης

Το τρέχον έτος σηματοδοτεί την έναρξη μιας νέας περιόδου αλλαγών στη σύγχρονη ιστορία. Σίγουρα πλέουμε σε αχαρτογράφητα νερά σε περιόδους μεγάλης μετάβασης, όπου πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή από όλα τα έθνη, μικρά και μεγάλα, για να οδηγηθούμε προς τα εμπρός. Έγραψα για τα αίτια των γεωπολιτικών αλλαγών και για τις έξι αρχές του Πούτιν.

Η εξέλιξη των γεγονότων τα τελευταία χρόνια επιβεβαιώνει ότι εισερχόμαστε σε περιόδους μεγάλης μετάβασης προς έναν νέο κόσμο πολυμέρειας. Η αναγνώριση της τάσης της παγκόσμιας ανάπτυξης και η κίνηση σε συνδυασμό με αυτήν είναι σαν να «ιππεύουμε στο κύμα μιας νικηφόρας ορμής». Για όσους πιστεύουν στην κινεζική φιλοσοφία ως τέτοια, κάθε χώρα θα προσπαθούσε και θα έπρεπε να προσπαθήσει να προσαρμόσει τις πολιτικές της στο μεταβαλλόμενο περιβάλλον προκειμένου να επιβιώσει και να ευδοκιμήσει- αν και οι τρόποι και οι προσεγγίσεις που υιοθετεί κάθε χώρα μπορεί να διαφέρουν, ανάλογα με παράγοντες όπως η δική της οικονομική πραγματικότητα, η αντίληψή της όσον αφορά τα θέματα ασφάλειας, το πολιτιστικό και ιστορικό της υπόβαθρο, καθώς και το μεταβαλλόμενο εξωτερικό περιβάλλον, το οποίο μπορεί σε γενικές γραμμές να διαμορφώνει τη συμπεριφορά μιας χώρας κατά καιρούς.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Ο κόσμος μας έχει φθάσει για άλλη μια φορά σε ένα σημαντικό σταυροδρόμι, όπου οι μεγάλοι και ισχυροί θα πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη και να αποφασίσουν προς ποια κατεύθυνση οδεύουμε και πώς θα δημιουργήσουμε μια νέα τάξη πραγμάτων που θα διασφαλίζει την ειρήνη και την ανάπτυξη για όλα τα έθνη, όπως αρμόζει στους παγκόσμιους ηγέτες. Κοιτάζοντας πίσω στην εξέλιξη της παγκόσμιας ιστορίας, έχουμε δει αυτοκρατορίες να αυξάνονται και να μειώνονται- χάος και πόλεμος έχουν προκύψει όταν ανταγωνιστικές δυνάμεις μάχονται για την κυριαρχία αλλά δεν καταφέρνουν να συμφιλιωθούν μεταξύ τους. Πολλοί έχουν υποστηρίξει ότι είναι δύσκολο για τις αλλαγές να λάβουν χώρα ειρηνικά στη «Μεγάλη Σκακιέρα», που συχνά αναφέρεται ως αλλαγή ή μετατόπιση του κέντρου ή των κέντρων εξουσίας σε παγκόσμιο πλαίσιο, επειδή οι ανερχόμενοι είναι βέβαιο ότι θα απορριφθούν σθεναρά από εκείνους που εξακολουθούν να είναι κυρίαρχοι αλλά φθίνουν.

Πίσω από τη συνεχιζόμενη σύγκρουση στην Ουκρανία, τον αδυσώπητο πόλεμο στη Γάζα και την κλιμάκωση των εντάσεων στα Στενά της Ταϊβάν και στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, αυτό που είναι εμφανές είναι η άρνηση της Δύσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ να αποδεχτεί τις μεταβαλλόμενες πραγματικότητες – ότι οι χώρες του Παγκόσμιου Νότου αντιστέκονται στην προσπάθεια των πρώτων να παρατείνουν την κυριαρχία τους στις παγκόσμιες υποθέσεις και ότι η τάξη που οικοδομήθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έχει ουσιαστικά διαλυθεί. Το ελεύθερο εμπόριο είναι νεκρό. Η επιστροφή του εμπορικού προστατευτισμού προκλήθηκε κυρίως από την προσπάθεια των ΗΠΑ να χειραγωγήσουν τις παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού προς όφελός τους. Στρατηγικοί και σύμβουλοι πολιτικής από όλο τον κόσμο έχουν ασχοληθεί με αναλύσεις σεναρίων και μελέτες καταστάσεων για να προσπαθήσουν να βοηθήσουν στην προστασία των συμφερόντων των αντίστοιχων χωρών τους, αλλά το θεμελιώδες ερώτημα παραμένει το πώς εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να μάθουμε να επιλύουμε τις διαφορές μας με πολιτισμένο τρόπο μέσω ειρηνικών διαπραγματεύσεων και να πούμε «αντίο στα όπλα».

Το αν ο πόλεμος στην Ουκρανία προκλήθηκε από τις ΗΠΑ ή αν η Ρωσία έπεσε στην πραγματικότητα σε παγίδα που έστησε η Δύση μπορεί να παραμείνει συζητήσιμο για πολλά χρόνια ακόμη. Αυτό όμως που είναι αλήθεια είναι ότι το ΝΑΤΟ αναβίωσε με επιτυχία ως αποτέλεσμα του πολέμου και ότι οι ΗΠΑ έσφιξαν και πάλι τον έλεγχό τους στην Ευρώπη στο πλαίσιο της βορειοατλαντικής εταιρικής σχέσης, αν και οι ρωγμές εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης γίνονται όλο και πιο ορατές. Δύο χρόνια αφότου ξεκίνησε την ειδική στρατιωτική της επιχείρηση στην Ουκρανία και βρέθηκε υπό αυστηρές κυρώσεις από τη Δύση υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, η Ρωσία παραμένει ισχυρή οικονομικά και η χώρα, που καταλαμβάνει τη μεγαλύτερη έκταση της ευρασιατικής ηπείρου, ξεκινά μια πορεία εθνικής αφύπνισης και δεσμεύεται να παραμείνει σημαντική στην οικοδόμηση μιας νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Στην παγκόσμια πολιτική, τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία. Για σχεδόν δύο δεκαετίες μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η επανειλημμένη άρνηση και απόρριψη από τη Δύση της εκπεφρασμένης βούλησης της Ρωσίας να αποτελέσει μέρος της «ευρωπαϊκής ή δυτικής οικογένειας» οδήγησε στην τελική ξεσηκωμό της Ρωσίας να επαναπροσδιοριστεί ως ευρασιατική χώρα και να στραφεί προς την Ανατολή για να συνεργαστεί με ασιατικές οικονομίες, προκειμένου να αποκτήσει μεγαλύτερη δυναμική στη δική της ανάπτυξη. Η επακόλουθη απόφαση της Ρωσίας να σφυρηλατήσει μια στενότερη εταιρική σχέση με την Κίνα αναγνωρίζεται πλέον ευρέως ότι είναι προς το συμφέρον της χώρας, ιδίως ως απάντηση στις ευρείας κλίμακας κυρώσεις που αντιμετωπίζει η Ρωσία από τις 24 Φεβρουαρίου 2022, όταν ξεκίνησε την ειδική στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία.

Εν μέσω της αυξανόμενης εχθρότητας της Δύσης απέναντι στη Ρωσία, όπου ορισμένες κυβερνήσεις στην Ευρώπη δεσμεύονται να στείλουν περισσότερη οικονομική βοήθεια και προηγμένα όπλα στην Ουκρανία, άλλες αντιτίθενται ανοιχτά σε μια τέτοια απόφαση, φοβούμενες την είσοδο σε μια άμεση σύγκρουση με τη Ρωσία. Με περισσότερους ανθρώπους να έχουν πλέον συνειδητοποιήσει τα βαθύτερα αίτια της σύγκρουσης και το γεγονός ότι όλες οι χώρες σε ολόκληρη την Ευρώπη έχουν υποστεί παράπλευρες απώλειες, αφήνοντας μόνο τις ΗΠΑ ως νικητές, το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η ανεξαρτησία της Ευρώπης έχει πλέον τεθεί υπό αμφισβήτηση. Τούτου λεχθέντος, ο τερματισμός του πολέμου στην Ουκρανία εξακολουθεί να φαίνεται απομακρυσμένα εφικτός, καθώς οι χώρες της Ευρώπης έχουν ήδη δεθεί με την αμερικανοκίνητη πολεμική μηχανή. Τα πρόσφατα αποτελέσματα των εκλογών σε όλη την Ευρώπη και οι επερχόμενες εκλογές στις ΗΠΑ μπορεί να αλλάξουν σε κάποιο βαθμό την πολιτική τους, αλλά η ρωσοφοβία, ή η εχθρότητα προς τους Ρώσους, πιστεύεται ότι θα παραμείνει και θα είναι αισθητή για αρκετό καιρό ακόμη.

Όσο δύσκολο κι αν ήταν, η Ρωσία έχει κινητοποιήσει με επιτυχία ολόκληρη τη χώρα και έχει μεταμορφώσει την οικονομία της, ώστε να αντικατοπτρίζει την αποφασιστικότητά της να κερδίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία, δηλώνοντας ότι στόχος της είναι να σπάσει τη θέληση της Δύσης να τολμήσει ποτέ ξανά να προκαλέσει ή να βλάψει τη Ρωσία. Αυτή η κοινή αποφασιστικότητα μεταξύ των ελίτ της χώρας έχει επίσης εκφραστεί από την ηγεσία της, με την έννοια ότι ο όρκος της Ρωσίας να χρησιμοποιήσει προληπτικά πυρηνικά όπλα εάν αντιμετωπίσει υπαρξιακή απειλή είναι το τελεσίγραφό της προς τη Δύση να σταματήσει να πιέζει περαιτέρω το φάκελο. Σε μια εποχή που πολλοί από τους πολιτικούς καριέρας στη Δύση έχουν παρασυρθεί από την αλαζονεία και την άγνοιά τους, η υπενθύμιση της πυρηνικής αποτροπής θεωρείται ως εκ τούτου επίκαιρη, τουλάχιστον από τη ρωσική οπτική γωνία.

Παράλληλα και σχεδόν μέσα στην ίδια χρονική περίοδο, η άνοδος της Κίνας ως οικονομικής δύναμης που έγινε ο κύριος εμπορικός εταίρος περισσότερων από 140 χωρών έκανε τις ΗΠΑ να αισθάνονται συνεχώς απειλούμενες. Ορίζοντας την Κίνα ως κύριο ανταγωνιστή και αντίπαλό τους, οι ΗΠΑ παραδέχθηκαν ότι η Κίνα είναι πλέον η μόνη χώρα που έχει τη δυνατότητα και την ετοιμότητα να αμφισβητήσει την ηγεσία των ΗΠΑ σε παγκόσμια κλίμακα. Η σύσφιξη των σχέσεων της Κίνας με τη Ρωσία τα τελευταία χρόνια έχει κάνει τους ηγέτες της Δύσης να είναι πεπεισμένοι ότι πρέπει όλοι να συνταχθούν με τις ΗΠΑ για να διατηρήσουν τη συλλογική τους κυριαρχία στις παγκόσμιες υποθέσεις. Η αντίφαση, ωστόσο, είναι ότι ούτε η Κίνα ούτε η Ρωσία έχουν εκφράσει τη βούληση να αντικαταστήσουν τις ΗΠΑ. Η Κίνα δεν έχει δηλώσει ποτέ τις ΗΠΑ ως ανταγωνιστή, πόσο μάλλον ως εχθρό.

Τούτου λεχθέντος, όταν η Κίνα κατηγορείται ότι έχει υπονομεύσει τη λεγόμενη «τάξη που βασίζεται σε κανόνες» και ότι αποτελεί άμεση απειλή για τις αξίες της «φιλελεύθερης δημοκρατίας», η διάψευση και η αυτοπεποίθηση της Κίνας ότι θα κερδίσει αυτόν τον ανταγωνισμό, αν ληφθεί υπόψη το πραγματικό του νόημα, έγκειται στο γεγονός ότι οι ΗΠΑ έχουν προδώσει εδώ και καιρό τον εαυτό τους με την υποκρισία τους, προσπαθώντας να διατηρήσουν την πρωτοκαθεδρία τους χρησιμοποιώντας μέσα που δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που υποτίθεται ότι πρεσβεύουν. Ανεξάρτητα από το πόσο απεγνωσμένα και απερίσκεπτα οι ΗΠΑ και ορισμένοι από τους συμμάχους τους έχουν προσπαθήσει να δαιμονοποιήσουν την Κίνα και τώρα τη στρατηγική της εταιρική σχέση με τη Ρωσία, η Κίνα έχει παραμείνει σταθερή στο να συνεχίσει να υποστηρίζει το ελεύθερο και δίκαιο εμπόριο, να καταγγέλλει την ηγεμονία των ΗΠΑ, να σέβεται τις διατάξεις του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και του Διεθνούς Δικαίου και να υποστηρίζει την οικοδόμηση ενός νέου πολυπολικού κόσμου ειρηνικής συνύπαρξης όλων των εθνών, για την οποία η Ρωσία έχει επίσης εγγυηθεί την υποστήριξή της.

Η «Κοινή Δήλωση» της Κίνας και της Ρωσίας, η οποία δημοσιεύθηκε κατά τη διάρκεια της πιο πρόσφατης επίσκεψης του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν στην Κίνα, αντανακλά την ακλόνητη αποφασιστικότητα των δύο χωρών να θεωρήσουν η μία την άλλη ως «εταίρο προτεραιότητας»- ο αντίκτυπός της στη γεωπολιτική και στην παγκόσμια οικονομία δεν πρέπει συνεπώς να υποτιμηθεί.

Σε αντίθεση με τις προηγούμενες δηλώσεις και δηλώσεις που δημοσιεύονταν μετά από μια κρατική επίσκεψη του Ρώσου Προέδρου στην Κίνα ή το αντίστροφο, αυτό το έγγραφο των δέκα χιλιάδων λέξεων διατύπωσε λεπτομερώς για πρώτη φορά την αποφασιστικότητα των δύο χωρών να συσφίξουν την εταιρική τους σχέση, το κοινό τους όραμα για πιεστικά ζητήματα παγκόσμιου ενδιαφέροντος, καθώς και οικονομικά σε διμερές επίπεδο, και την κοινή τους θέση για το ευρύτερο θέμα της παγκόσμιας διακυβέρνησης σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα.

Αξιοσημείωτη είναι η κάπως αναμενόμενη υποβάθμιση από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης της τελευταίας επίσκεψης του Ρώσου προέδρου στην Κίνα, που δείχνει όχι μόνο τη δυσαρέσκεια της Δύσης, αλλά ίσως και την απροετοίμασή της, αν όχι το σοκ, για την ανοιχτή δήλωση της Ρωσίας και της Κίνας. Μέσα σε λίγες μόλις εβδομάδες, ακόμη και ημέρες πριν από την άφιξη του προέδρου Πούτιν στο Πεκίνο, ανώτεροι αξιωματούχοι του Λευκού Οίκου, μεταξύ των οποίων η υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Τζάνετ Γέλεν και ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν, ήρθαν ο ένας μετά τον άλλο στην Κίνα, πιέζοντας το Πεκίνο να σταματήσει να υποστηρίζει τη Μόσχα και απειλώντας ακόμη και με την επιβολή περισσότερων κυρώσεων στην Κίνα, εάν το Πεκίνο δεν εισακούσει τις προσδοκίες της Ουάσινγκτον.

Με την απαίτηση και την προειδοποίησή τους να αγνοούνται απροκάλυπτα από την Κίνα, οι ΗΠΑ αύξησαν τις πωλήσεις όπλων στην Ταϊβάν σε μια προσπάθεια να αποθαρρύνουν περαιτέρω τις προσπάθειες της Κίνας να επιδιώξει την ενοποίηση με το αυτοδιοικούμενο νησί. Εν τω μεταξύ, περισσότερα πολεμικά πλοία των ΗΠΑ και των συμμάχων τους βλέπουμε κάθε τόσο να περνούν από τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας για να τεντώσουν τους μυς τους με το πρόσχημα της απαίτησης της «ελευθερίας της ναυσιπλοΐας», ενώ οι Φιλιππίνες έχουν ενθαρρυνθεί (από τις ΗΠΑ) να ενισχύσουν και να εντείνουν τις διαφορές τους με την Κίνα για την κυριαρχία μερικών νησιών για να προκαλέσουν περαιτέρω το Πεκίνο. Πιο πρόσφατα, ο Λευκός Οίκος εισήγαγε δασμό 100% στα ηλεκτρικά οχήματα που εισάγονται από την Κίνα, κλιμακώνοντας έτσι τον ήδη συνεχιζόμενο εμπορικό πόλεμο μεταξύ των δύο χωρών σε υψηλότερο επίπεδο.

Δεν είναι τυχαία η χρονική συγκυρία, καθώς ενώ η τελευταία σύνοδος κορυφής της G7 το 2024 στην Ιταλία διοργανώθηκε για να δείξει την ενότητα της Δύσης έναντι της Ρωσίας και της Κίνας, οι υπουργοί Εξωτερικών των χωρών BRICS συναντήθηκαν στη Ρωσία για να προωθήσουν την παγκόσμια δέσμευση για την οικοδόμηση ενός πολυμερούς κόσμου και να ζητήσουν την υιοθέτηση ενός νέου μηχανισμού εμπορικού διακανονισμού σε μια προσπάθεια να επιταχυνθεί η διαδικασία αποδολάριοποίησης. Εν τω μεταξύ, ο κορυφαίος διπλωμάτης του Πεκίνου Wang Yi επανέλαβε την ασυμβίβαστη δέσμευση της Κίνας για την ενίσχυση των σχέσεών της με τη Ρωσία, αλλά τόνισε ότι η σινορωσική εταιρική σχέση «δεν είναι ένα modus vivendi ή μια πολιτική σκοπιμότητα προσωρινού χαρακτήρα» και θα πρέπει να εκτιμηθεί για τον μη αποκλειστικό χαρακτήρα της που βασίζεται στη μη συμμαχία, τη μη αντιπαράθεση και τη μη στόχευση σε οποιοδήποτε τρίτο μέρος.

Ορισμένοι έχουν επικρίνει ότι η σύσφιξη της εταιρικής σχέσης μεταξύ Κίνας και Ρωσίας θα κλιμακώσει μόνο τις εντάσεις της Δύσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ έναντι της Ρωσίας και της Κίνας, επαναφέροντας έτσι τον Ψυχρό Πόλεμο. Ορισμένοι Αμερικανοί στρατηγοί έχουν υποστηρίξει ότι οι ΗΠΑ θα έπρεπε να είχαν εμπλακεί με τη Ρωσία για να περιορίσουν από κοινού την Κίνα, η οποία πιστεύουν ότι αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για την (κυριαρχία) των ΗΠΑ, ενώ άλλοι, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων ειδημόνων στην Κίνα, υποστηρίζουν ότι δεν είναι προς το συμφέρον της Κίνας να «πάρει το μέρος της Ρωσίας» για διάφορους λόγους. Οι μικρότερες χώρες, ιδίως εκείνες της Νοτιοανατολικής Ασίας που βρίσκονται στη μέση της αυξανόμενης σύγκρουσης μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας, έχουν εκφράσει την απροθυμία τους να πάρουν θέση.

Παρόλο που οι απόψεις των ανθρώπων μπορεί να διαφέρουν ανά πάσα στιγμή, η διεύρυνση των διαφορών μεταξύ της Δύσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και του Παγκόσμιου Νότου, του οποίου η Κίνα και η Ρωσία ηγούνται, δεν είναι μόνο προβλέψιμη, αλλά ήδη και πραγματικότητα. Αυτό που δεν μπορεί να αρνηθεί η Δύση υπό την ηγεσία των ΗΠΑ είναι ότι ούτε η Κίνα ούτε η Ρωσία έχουν στόχο να καταστρέψουν ή να αντικαταστήσουν τις ΗΠΑ ή τη Δύση γενικότερα. Αντίθετα, η εκπεφρασμένη δήλωση των δύο ότι απεχθάνονται την ηγεμονία των ΗΠΑ είναι συμβολική των κοινών προσδοκιών των χωρών του Παγκόσμιου Νότου. Η διεύρυνση των BRICS και του SCO, καθώς και το εκδηλωμένο ενδιαφέρον της Τουρκίας να συμμετάσχει, παρά το γεγονός ότι είναι μέλος του ΝΑΤΟ, καταδεικνύει την αυξανόμενη προβολή αυτών των οργανισμών, τη σημασία των οποίων η Δύση δεν μπορεί πλέον να αγνοήσει.

Η γυμνή αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την απόλυτη άρνηση της Δύσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ να αποδεχθεί τη συνεχιζόμενη επανεξισορρόπηση της παγκόσμιας τάξης και την ανάγκη της Δύσης να μάθει να συνυπάρχει με την αναπόφευκτη άνοδο άλλων δυνάμεων. Η απογοήτευση για την αβεβαιότητα της μελλοντικής μας πορείας δεν οφείλεται μόνο στην άνοδο της Κίνας και άλλων δυνάμεων, αλλά στο γεγονός ότι οι ΗΠΑ έχουν χάσει το ηθικό τους πλεονέκτημα να είναι ο ηγέτης του κόσμου- αυτό απαιτεί την οικοδόμηση μιας νέας και πιο ισορροπημένης τάξης παγκόσμιας διακυβέρνησης. Όταν οι μικρότερες χώρες θα μπορούσαν κάλλιστα να παραμείνουν ως ελεύθεροι αναβάτες της όποιας τάξης υπάρχει και δεν έχουν τα κότσια ούτε το κίνητρο να προσβάλουν κάποια από τις δυνάμεις, εναπόκειται πραγματικά στις μεγάλες και ισχυρές να ηγηθούν και να δημιουργήσουν την ισορροπία.

Ο Πρόεδρος Πούτιν επεσήμανε τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο κόσμος και περιέγραψε τη νέα προσέγγιση 6 σημείων της χώρας του, η οποία σε γενικές γραμμές συμπίπτει με την Παγκόσμια Πρωτοβουλία για την Ανάπτυξη, την Παγκόσμια Πρωτοβουλία για την Ασφάλεια και την Παγκόσμια Πρωτοβουλία για τον Πολιτισμό που υποστηρίζει η Κίνα. Παρά τις πολλές προκλήσεις που αναμένονται σε μια τέτοια σημαντική μεταβατική περίοδο, είναι σκόπιμο η Κίνα και η Ρωσία να μην εγκαταλείψουν τις προσπάθειές τους να εμπλακούν σε ενεργό διάλογο με τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους – η πολύπλευρη και πολυδιάστατη στρατηγική επανεξέταση και οι επίκαιρες συζητήσεις είναι επειγόντως απαραίτητες από όλους τους ενδιαφερόμενους, προκειμένου οι ηγέτες της Δύσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ να ακούσουν τη φωνή των λαών που αγαπούν την ειρήνη, να πειστούν ότι είναι καιρός να περιορίσουν όχι την ανάπτυξη των άλλων χωρών αλλά την απληστία των λίγων προνομιούχων, να απέχουν από την αλαζονεία τους και να σεβαστούν το ίσο δικαίωμα των άλλων, και πάνω απ’ όλα να βρεθούν στη σωστή πλευρά της ιστορίας.

Αυτό το έτος, το 2024, σηματοδοτεί την έναρξη μιας νέας περιόδου αλλαγών στη σύγχρονη ιστορία. Με έναν αυξανόμενο αριθμό ευρωπαϊκών χωρών να γίνονται εθνικιστικές και προστατευτικές, και με τη συνεχιζόμενη αποφασιστικότητα της Ρωσίας να καταπολεμήσει τις προκλητικές προσπάθειες της Δύσης να αμφισβητήσει την ύπαρξή της ως ευρασιατική δύναμη, με τη σταθερή πρόοδο της Κίνας να γίνεται όλο και πιο σημαντική και σημαντική στις παγκόσμιες υποθέσεις, και με την εκκρεμότητα της έκβασης των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ, που θα διεξαχθούν στο τέλος του έτους, ιδιαίτερα ενόψει της τελευταίας απόπειρας δολοφονίας του υποψηφίου του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος Ντόναλντ Τραμπ και της ανακοίνωσης του υποψήφιου συντρόφου του Τζ. D. Vance, ασφαλώς πλέουμε σε αχαρτογράφητα νερά σε μια εποχή μεγάλης μετάβασης, όπου πρέπει να επιδεικνύεται ιδιαίτερη προσοχή από όλα τα έθνη, μικρά και μεγάλα, για να καθοδηγήσουμε την πορεία μας προς τα εμπρός.