Οι προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ και τα διλήμματα της αμερικανικής στρατηγικής

Βρισκόμαστε στην αρχή μιας μεγάλης αντιπαράθεσης που περιλαμβάνει πολλά μέτωπα και το καθήκον μας είναι να χρησιμοποιήσουμε με σύνεση τους δικούς μας πόρους. Ο στόχος της Ουάσινγκτον στην Ουκρανία – από μια μεγάλη ήττα, την “αποαποικιοποίηση της Ρωσίας” και τη δημιουργία συνθηκών για εσωτερική αναταραχή – μπορεί σταδιακά να αρχίσει να μετατοπίζεται σε μια προσπάθεια να τερματιστεί η αντιπαράθεση με τρόπο που να μην μοιάζει με ήττα.

Η τεταμένη κατάσταση ενόψει των αμερικανικών εκλογών ανακουφίστηκε ξαφνικά από την απόφαση του Τζόζεφ Μπάιντεν να αποσύρει την υποψηφιότητά του από την προεδρική κούρσα. Το διανοητικό και συναισθηματικό αδιέξοδο που προκάλεσε η προφανής αδυναμία του να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα του Δημοκρατικού Κόμματος αντανακλάται στον αδύναμο ενθουσιασμό τόσο των μεγάλων όσο και των μικρών χορηγών. Το αίσθημα του αδιεξόδου έληξε με την εμφάνιση μιας νέας υποψήφιας των Δημοκρατικών για την προεδρία, της αντιπροέδρου Kamala Harris. Αυτό ενέπνευσε πολλούς ψηφοφόρους, αλλά είναι απίθανο ο ενθουσιασμός να διαρκέσει.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Διάφορες αμερικανικές δημοσκοπήσεις δείχνουν την υπεροχή του ενός ή του άλλου υποψηφίου. Η Καμάλα Χάρις βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο απόγειο της αυτοπεποίθησης για τη δική της νίκη. Επιπλέον, τροφοδοτείται η περιέργεια για τη νέα υποψήφια ως την πρώτη μαύρη γυναίκα που κατεβαίνει με μια κλασική πλατφόρμα των Δημοκρατικών, η οποία είναι ικανή να ανταγωνιστεί τον Ντόναλντ Τραμπ. Οι Δημοκρατικοί έχουν αρχίσει να χρησιμοποιούν το ίδιο επιχείρημα που είχαν χρησιμοποιήσει οι Ρεπουμπλικάνοι πριν ο Μπάιντεν αποχωρήσει από την κούρσα, ότι ο αντίπαλός τους είναι ο παλαιότερος υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ που υπήρξε ποτέ.

Το αμερικανικό πολιτικό σύστημα δεν χωνεύει καλά το σημερινό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, και οι τοπικοί Δημοκρατικοί εξακολουθούν να έχουν σημαντικό έλεγχο της εκλογικής κατάστασης σε μεμονωμένες αμερικανικές πολιτείες και περιφέρειες μέσω του gerrymandering ή άλλων μορφών χειραγώγησης των εκλογών. Κατά μία έννοια, δρουν πιο συστηματικά, ενώ οι Ρεπουμπλικάνοι δρουν πιο συναισθηματικά.

Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα συζητά ενεργά την επιλογή του Τραμπ για τη θέση του αντιπροέδρου του Τζέι-Ντι Βανς. Η αντιπροεδρία του Μάικ Πενς το 2016 ήταν σε μεγάλο βαθμό ένας συμβιβασμός μεταξύ του Ντόναλντ Τραμπ και των Ρεπουμπλικάνων, οι οποίοι αντιδρούσαν επί μακρόν σε αυτόν ως κύριο υποψήφιο. Υπήρξε μια υπό όρους “αεροπειρατεία” του κόμματος από τον Τραμπ, ο οποίος ασκούσε ιδεολογική επιρροή σε τέτοιο βαθμό που είχε την πολυτέλεια να αγνοήσει οποιεσδήποτε άλλες φωνές. Συγκεκριμένα, εξέτασε έναν από τους αντιπάλους του στην προηγούμενη κούρσα, τον Μάρκο Ρούμπιο, ο οποίος τον είχε επικρίνει έντονα, για τη θέση του αντιπροέδρου. Η αντιπαράθεση στο εσωτερικό του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος ήταν σφοδρή και ο συμβιβασμός ήταν η φιγούρα του Μάικ Πενς, με τον οποίο ο πρόεδρος Τραμπ δεν τα πήγαινε καλά εδώ και πολύ καιρό. Ο διχασμός αυτός εκδηλώθηκε ανοιχτά κατά την απόπειρα κατάληψης του Καπιτωλίου τον Ιανουάριο του 2021.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Στην παρούσα κατάσταση, ο Τραμπ δεν αντιμετωπίζει έντονο εσωτερικό ανταγωνισμό- ελέγχει σε μεγαλύτερο βαθμό το κλίμα στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Οι υποψήφιοι των Ρεπουμπλικάνων για κυβερνήτες και το Κογκρέσο στις αντίστοιχες πολιτείες καταφεύγουν όλο και περισσότερο στο ύφος και τις εικόνες που χρησιμοποιεί ο Τραμπ κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας. Το γεγονός ότι ο Τραμπ επέλεξε ένα νέο, ιδεολογικά κοντινό και πιστό πρόσωπο ως υποψήφιο σύντροφό του υποδηλώνει δύο παράγοντες. Πρώτον, είναι ελεύθερος να επιλέξει τον αντιπρόεδρό του και το κάνει αυθαίρετα- δεύτερον, έχει αποδείξει ότι οι ιδέες του αντανακλούν ένα κίνημα που έχει σαρώσει ολόκληρο το κόμμα. Αν ακούσουμε τις πρώτες συνεντεύξεις του Βανς, θα βρούμε ένα αρκετά ευρύ φάσμα των πιο ριζοσπαστικών επιχειρημάτων που χρησιμοποιεί ο Ντόναλντ Τραμπ στην πρακτική του. Ο Vance είναι μια σημαντική φιγούρα επειδή το παράδειγμά του μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να μελετήσουμε σε τι μετατρέπεται το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και πόσο επιδεινώνεται ο εσωτερικός διχασμός στο εσωτερικό του. Εάν ο Τραμπ κερδίσει τις προεδρικές εκλογές, θα υπάρξει ιδεολογική ενοποίηση στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, η οποία θα επηρεάσει, μεταξύ άλλων, την ουκρανική κρίση.

Η Ουάσινγκτον λαμβάνει σοβαρά υπόψη τις δυνατότητες και τις προθέσεις της Ρωσίας για την προστασία των συμφερόντων της. Αυτό αποδεικνύεται από την πρόσφατη ομιλία του υπουργού Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν στο Πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς με θέμα το πώς θα μπορούσε να μοιάζει η επόμενη δημοκρατική κυβέρνηση.

Υπάρχει μια σημαντική περίσταση στην ομιλία του που δείχνει την επίγνωση των περιορισμένων αμερικανικών πόρων για ταυτόχρονη συμμετοχή σε όλες τις συγκρούσεις στον πλανήτη.

Πιστεύω ότι βρισκόμαστε στην αρχή μιας μεγάλης αντιπαράθεσης που περιλαμβάνει πολλά μέτωπα και το καθήκον μας είναι να χρησιμοποιήσουμε τους δικούς μας πόρους με σύνεση. Οι Αμερικανοί έχουν μια μακρά ιστορία επαναπροσδιορισμού των στόχων της στρατιωτικής τους εμπλοκής σε διάφορες κρίσεις: από το μεγαλεπήβολο – εκδημοκρατισμός του Ιράκ, μετασχηματισμός της Μέσης Ανατολής κ.λπ. σε μια λογική κλίμακα. Όπως το διατύπωσε ο διοικητής στο Ιράκ Ντέιβιντ Πετρέους το 2006, ο στόχος των ΗΠΑ δεν ήταν πλέον η οικοδόμηση μιας “τζεφερσονικής δημοκρατίας”, αλλά η δημιουργία συνθηκών για την απόσυρση των στρατευμάτων ώστε να μην φανεί ως ήττα.

Ομολογώ ότι ο στόχος της Ουάσινγκτον στην Ουκρανία -από μια μεγάλη ήττα, την “αποαποικιοποίηση της Ρωσίας” και τη δημιουργία συνθηκών για εσωτερική αναταραχή- θα αρχίσει σταδιακά να μετατοπίζεται σε μια προσπάθεια να τερματιστεί η αντιπαράθεση με τρόπο που να μη μοιάζει με ήττα. Παρατηρήσαμε ένα παρόμοιο σενάριο στο Αφγανιστάν.

Η γραμμή της εξωτερικής πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών αυτή τη στιγμή είναι ένας έμμεσος αγώνας κατά της Ρωσίας και της Κίνας που χρησιμοποιεί άλλα κράτη ως πληρεξούσια. Τώρα οι Ηνωμένες Πολιτείες καταβάλλουν προσπάθειες να δημιουργήσουν στρατιωτικοπολιτικές συμμαχίες στην περιοχή του Ειρηνικού και επιδιώκουν να στηριχθούν σε συμμάχους για να περιορίσουν την Κίνα. Η Ουάσινγκτον αναμένει ότι με την άντληση συμμάχων με όπλα και ιδεολογικά μηνύματα, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορέσουν να αποστασιοποιηθούν από την κρίση αυτή, ώστε να αποκτήσουν τα κύρια πλεονεκτήματα χωρίς άμεση ανάμειξη στη σύγκρουση για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Αυτή η γραμμή των Ηνωμένων Πολιτειών είναι γνωστή από τους δύο παγκόσμιους πολέμους: οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν οι τελευταίες που συμμετείχαν σε στρατιωτικές δράσεις κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, η απόβαση αμερικανικών στρατευμάτων στην ευρωπαϊκή ήπειρο έγινε αρκετά αργά. Το παράδειγμα της Ουκρανίας δείχνει ότι η αποδοχή του ρόλου του οργάνου της αμερικανικής πολιτικής είναι μια εξαιρετικά δαπανηρή και επιζήμια συμφωνία, τα άμεσα οφέλη της οποίας δεν είναι καθόλου προφανή. Το κατά πόσον άλλοι αμερικανικοί σύμμαχοι στον Ειρηνικό είναι έτοιμοι να δοκιμάσουν τον ίδιο ρόλο είναι ένα ανοιχτό ερώτημα. Ωστόσο, είναι σαφές ότι ανάμεσά τους υπάρχουν τόσο μεγάλοι ενθουσιώδεις υποστηρικτές αυτής της εκστρατείας όσο και χώρες που προσπαθούν να τηρήσουν στάση αναμονής, αντιλαμβανόμενες ότι η λογική του να γίνουν πολύ στενοί σύμμαχοι των Ηνωμένων Πολιτειών τις καθιστά αναπόφευκτα όργανο της αμερικανικής στρατηγικής.