Οι «καμένες» επιλογές τού Στέφανου Κασσελάκη

Ήμουν σε μετεφηβική ηλικία, στις αρχές τής δεκαετίας τού ’90,
όταν η έμφυτη λατρεία που έχω για το Ρούχο και για τα συμπαρομαρτούντα του,
με οδήγησε να θέλω να γνωρίσω αυτήν την υπέροχη ανθρώπινη κουλτούρα εκ των έσω.
Έτσι, πριν δραστηριοποιηθώ στα «Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης»
-ήτοι, αρχικώς με την Τηλεόραση και εν συνεχεία με τη Δημοσιογραφία-
εργάστηκα επί χρόνια σε περίοπτες αλυσίδες ένδυσης.
Πρώτα ήταν το «Prince Oliver».
Μετά ήταν ο «Carouzos».
Και τέλος, ήταν το «Artisti Italiani».

Αυτό το υπέροχο ταξίδι μού προσέφερε αναντάλλαχτες προσλαμβάνουσες και γνώσεις,
ενώ η Λατρεία αναβαθμίστηκε σε… Μανία
(ναι, υπάρχουν και περιπτώσεις που η Μανία ταυτίζεται με την Αναβάθμιση).
Έκτοτε, λοιπόν, έχω τρέλα KAI με το αξεσουάρ που λέγεται «Γραβάτα».

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Εκατοντάδες γραβάτες στην ντουλάπα μου,
εκατοντάδες γραβάτες που ανά πάσα στιγμή θέτουν εαυτούς στη διάθεσή μου
και διαγκωνίζονται να κερδίσουν την προτίμησή μου ανάλογα με την εκάστοτε περίσταση.

Η Γραβάτα έχει Πρωτόκολλα.
Η Γραβάτα έχει τούς δικούς της νόμους και κανόνες.
Η Γραβάτα σέβεται τις περιστάσεις.
Όμως, οι «Άγραφοι Νόμοι τής Γραβάτας» υπόκεινται πάντα στο μειονέκτημα,
ότι η εφαρμογή τους εναπόκειται στον χαρακτήρα τού εκάστοτε ιδιοκτήτη.

Κι από τα μέσα τής δεκαετίας τού ’90,
θα σάς μεταφέρω προς στιγμήν στα μέσα τού 17ου αιώνα,
οπότε ένα γαλλικό μισθοφορικό σύνταγμα πήρε την ονομασία «Royal-Cravates»
από το πρωτόφαντο κόκκινο κασκόλ που φορούσαν στον λαιμό οι Κροάτες ιππείς·
ο όρος «Cravate» απετέλεσε παραφθορά τής λέξης «Croate»,
η οποία στη Γαλλική Γλώσσα εσήμαινε οτιδήποτε είχε προέλευση από την Κροατία.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Έκτοτε, η Γραβάτα εξελισσόταν και αναπροσαρμοζόταν στις κοινωνίες,
φτάνοντας πλέον -με το πέρασμα των εποχών-
να έχει αναπτύξει συμπαγές πλαίσιο σημειολογιών και συμβολισμών.
Τώρα πια, ουδείς διανοείται να πάει στον πόλεμο φορώντας γραβάτα,
ενώ η σύγχρονη επικαιροποίηση τής χρήσης της
διασφαλίζει την Κομψότητα, τη Γοητεία, την Αισθητική, τη Σοβαρότητα.
Έτσι, ένα λάθος στη χρήση αρκεί ώστε,
η Κομψότητα να εκπέσει σε «Φανφάρα»,
η Γοητεία να εκπέσει σε «Ανοησία»,
η Αισθητική να εκπέσει σε «Τζιτζιφιογκιά»,
η Σοβαρότητα να εκπέσει σε «Γελοιότητα».

Αν βάζεις γραβάτα για να πας στη Λαϊκή Αγορά,
είναι σα να εκλιπαρείς ν’ αρχίσουν να σε ραίνουν με ζαρζαβατικά.
Αν βάζεις γραβάτα για να πας στο περίπτερο τής γειτονιάς,
θα γελάνε μέχρι κι οι τσίχλες μαζί σου.
Αν βάζεις γραβάτα για να πας σε αγγελία που ζητούνται διανομείς φυλλαδίων,
ο υπεύθυνος προσωπικού τής εταιρείας θα πηδηχτεί απ’ το παράθυρο
(εφαρμόζοντας την επική ατάκα που είχε ξεστομίσει ο Γιώργος Λεβέντης στο «Fame Story»),
αφού πρώτα πετάξει την αίτησή σου στον κάλαθο των αχρήστων.
Όμως, υπάρχουν και περιπτώσεις που δεν επιδέχονται καν τη Σάτιρα.
…

Είδα το τηλεοπτικό πλάνο και έφριξα.
Είδα το στιγμιότυπο και αισθάνθηκα αμηχανία, στενοχώρια, ετεροντροπή.
Ο Στέφανος Κασσελάκης πήγε να συναντήσει τούς εποχικούς πυροσβέστες
-και δη, αμέσως μετά την πρόσφατη καταστροφική πυρκαγιά στην Αττική-
φορώντας γραβάτα (συνοδευόμενη, βεβαίως, από εντυπωσιακό… γυαλικό).

Το αντάμωμα δεν έγινε σε κλειστό χώρο
ώστε να δικαιολογούταν -έστω εν μέρει-
η ενδυματολογική θεσμικότητα στη συγκεκριμένη επιλογή·
το αντάμωμα συνέβη στα χωράφια τής επανειλημμένα πυρόπληκτης Νέας Μάκρης
και η εικόνα ήταν παντελώς αταίριαστη με την ουσία τής επίσκεψης.

Η προσωπική μου άποψη είναι,
ότι δεν πας γραβατωμένος να ακούσεις τα προβλήματα οικονομικής επιβίωσης
που αντιμετωπίζουν άνθρωποι οι οποίοι ρισκάρουν τις ζωές τους στην εκάστοτε φωτιά
(πόσω μάλλον, όταν ακόμα είναι εκκωφαντικός ο απόηχος που έρχεται από τα «καμένα»).
Υπάρχουν αναρίθμητοι τρόποι να είσαι ευπρεπώς ενδεδυμένος
χωρίς να προκαλείς και χωρίς να επιφέρεις αποπροσανατολισμό από το ζητούμενό σου.
Ως εκ τούτων,
δεν πας στα κατσάβραχα λες και πας σε γκαλά ή σε επίδειξη μόδας,
μηδέ πας ντυμένος ωσάν γαμβρός
για να ακροαστείς ανθρώπους που έχουν το άγχος των εξάμηνων συμβάσεων
και βρίσκονται διαρκώς στην ψυχοφθόρο μεταιχμιακή τραμπάλα «Εργασία-Ανεργία».

Εγώ που είχα γράψει στις 5 Απριλίου το πόνημα με τίτλο
«Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι Ευεργέτης τής Αριστεράς»
(https://www.zougla.gr/parapolitiki/o-stefanos-kasselakis-einai-evergetis-tis-aristeras/),
εγώ που τού ανεγνώριζα πλήθος θετικών χαρακτηριστικών
και εξήρα εμφατικώς το ζωογόνο ξεσκαρτάρισμα
που αρχικώς επέφερε η παρουσία του στον «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.»,
διεπίστωσα με το πέρασμα των μηνών ότι υπάρχει κι ένα πλήθος από αρνητικά στοιχεία,
που απαγορεύουν κάθε σκέψη ότι επίκειται η «Δεύτερη Φορά “Αριστερά”».
Θα αναφέρω εκτενώς και διεξοδικώς σε μελλοντικό άρθρο
ποιοι είναι οι λόγοι που με οδηγούν να συμπεραίνω
πως ο προσφάτως εμφανισθείς «(προαλειφόμενος) ηγέτης» έχει ήδη χάσει το παιχνίδι,
αλλά -συμπυκνώνοντας τα προβλήματα που ανακύπτουν τσουναμηδόν- θα πω ότι,
ο Στέφανος Κασσελάκης είναι πολύ «Y.O.L.O.» για (να μπορεί να είναι) πολιτικός.

Δεν αμφισβητώ ότι διαθέτει εν-συναίσθηση,
δεν αμφισβητώ ότι έχει κοινωνικές ανησυχίες,
δεν αμφισβητώ ότι είναι ευαίσθητος άνθρωπος,
αλλά αμφισβητώ ότι δύναται να συνδέσει τον προσωπικό του κόσμο με τον Κόσμο.
Ο καλομαθημένος και εγωϊστής Στέφανος
δείχνει εγκλωβισμένος στην κοσμοθεωρία «You Only Live Once»·
το μότο «Ζεις Μόνο Μια Φορά» εδώ αποκτά διαστάσεις παντιέρας
και ο αμφιλεγόμενος νυν πρόεδρος τού «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.» δίνει συνεχώς την αίσθηση
ότι η Πολιτική είναι γι’ αυτόν ένα «πάρεργο πολυτελείας»,
ένα στοίχημα επί προσωπικού και όχι επί συλλογικού επιπέδου.

Εδώ, μάλιστα, θα αναφέρω,
και ακόμη ένα στοιχείο που με ενόχλησε από τις πρόσφατες παρεμβάσεις του.
Το κάλεσμα που απηύθυνε ο Στέφανος Κασσελάκης στον Κυριάκο Μητσοτάκη
να επισκεφθούν μαζί τις πληγείσες-πυρόπληκτες περιοχές,
ήταν μία καραμπινάτη κίνηση εντυπώσεων
που είχε ως αποκλειστική στόχευση την Επικοινωνία και ουδόλως την Ουσία,
ήταν μία εκ προοιμίου καταδικασμένη πρόταση
(καθώς δεν υπήρχε πιθανότητα να έβρισκε ανταπόκριση),
ήταν ένας τεμπελχανισμός που εμπίπτει στη συνθήκη «Να ’χαμε, να λέγαμε…»,
ήταν ένα «δόλωμα» χωρίς προοπτική ανταποδοτικότητας,
ήταν ένας φιλάρεσκος μονόλογος που υποδυόταν τον Διάλογο,
ήταν μία πολιτική σοφιστεία χαμηλών προδιαγραφών,
ήταν μία λαϊκίστικη παπάτζα από αυτές που συνηθίζονται στην Πολιτική
προκειμένου να τρώσεις -έστω ελάχιστα- τον αντίπαλό σου.

Ε, λοιπόν, σε ετούτην την παπάτζα,
υπήρχε μία λέξη που γλωσσικώς και σημειολογικώς ήταν άστοχη,
καθώς εξέπεμπε κυνισμό κι αναλγησία.
«Καθώς ο Πρωθυπουργός αποφεύγει να επισκεφθεί -μόνος του ή με κυβερνητικό κλιμάκιο –
τις περιοχές της Αττικής που επλήγησαν από τη φωτιά,
ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ καλεί τον κ.Μητσοτάκη να περιοδεύσουν μαζί
στη Νέα και Παλιά Πεντέλη, τα Βριλήσσια και το Χαλάνδρι,
προκειμένου να δουν από κοντά το μέγεθος της καταστροφής
και να συνομιλήσουν με τους πολίτες.».

Το ουσιαστικό «Περιοδεία», το ρήμα «Περιοδεύω»,
χρησιμοποιούνται στην Καθομιλουμένη για ευχάριστα ή για ουδέτερα γεγονότα,
εξ ου και είθισται να συνδέονται οι συγκεκριμένες λέξεις
με τις δραστηριότητες που έχει ένας θίασος, ένα συγκρότημα,
ή έστω ένας πολιτικός που επιδίδεται σε… ψηφοθηρικό τουρισμό.
Όμως, όταν έχουμε θανάτους ανθρώπων και ζώων,
όταν έχουμε απανθρακωμένα σπίτια και δάση,
η πρόταση για κοινή «περιοδεία» χτυπάει άσχημα,
όσο κι αν η διατύπωση τυπικώς αθωώνεται από την Ετυμολογία.

Σε αυτό το πλαίσιο εκφραστικής αστοχίας
κινήθηκε και το επόμενο κάλεσμα που απηύθυνε ο Κασσελάκης στον Μητσοτάκη:
«Επαναλαμβάνω την επίσημη πρόταση που του έκανα χθες: Πάμε μαζί.
Ήμουν 4 ημέρες εκεί. Μπορώ να τον ξεναγήσω στα κανονικά καμένα…».

Προφανώς και δεν υπάρχει εκεί στον «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.» ένας άνθρωπος
που να γνωρίζει τα εκπεμπόμενα μηνύματα κάθε λέξης και να αποτρέπει τέτοια ολισθήματα.
Το ουσιαστικό «Ξενάγηση», το ρήμα «Ξεναγώ»,
χρησιμοποιούνται στην Καθομιλουμένη για ευχάριστα ή για ουδέτερα γεγονότα,
εξ ου και είθισται να συνδέονται οι συγκεκριμένες λέξεις με τον Τουρισμό.
Όμως, όταν έχουμε θανάτους ανθρώπων και ζώων,
όταν έχουμε απανθρακωμένα σπίτια και δάση,
η πρόταση για «ξενάγηση στα… “(κανονικά) καμένα”» χτυπάει άσχημα,
όσο κι αν η διατύπωση τυπικώς αθωώνεται από την Ετυμολογία.

Επιμύθιο:
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι η «Χείριστη τής Μεταπολίτευσης».
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι «Εσμός Διαπλοκής, Διαφθοράς και Σήψης».
Όμως, η κυβέρνηση Μητσοτάκη και αυτοπροσώπως ο Μητσοτάκης,
εμπνέουν τον Νεοέλληνα που έχει ως δομικά συστατικά στο «DN.A.» του
τη Διαπλοκή, τη Διαφθορά και τη Σήψη.
Και απομένουμε εμείς οι Έλληνες, οι δεινοπαθούντες από τούς Νεοέλληνες,
οι Δημοκράτες, οι Αξιοκράτες, οι Αριστεροί,
να ψάχνουμε εδώ και χρόνια για έμπνευση και να μη βρίσκουμε
(ή, ακόμη κι όταν τη βρίσκουμε προσωρινώς,
διαπιστώνουμε ότι επρόκειτο για ευνοϊκή συγκυρία με διάρκεια πυροτεχνήματος).

Είναι από δύσκολο έως οδυνηρό να είσαι Έλληνας,
είναι από δύσκολο έως οδυνηρό να είσαι Δημοκράτης,
είναι από δύσκολο έως οδυνηρό να είσαι Αξιοκράτης,
είναι από δύσκολο έως οδυνηρό να είσαι Αριστερός,
είναι από δύσκολο έως οδυνηρό να είσαι Ανέμπνευστος,
είναι δύσκολο να είσαι Εμπνέων, είναι δύσκολο να είσαι Εμπνεόμενος.

Στέφανε Κασσελάκη, (μάς) ενέπνευσες προσωρινώς,
αλλά για να στο πω διασκευάζοντας τούς λατρεμένους «Πυξ-Λαξ»,
έπαψες έμπνευση να θυμίζεις.
Συνελόντι ειπείν,
το τρίπτυχο «Γραβάτα-Περιοδεία-Ξενάγηση» δεν ταιριάζει με τα «Κα(η)μένα»,
παρά μόνον αν είσαι «Τουρίστας τής Καταστροφής».

Με Σεβασμό…

Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος