Ο Ιωαννίδης είναι το F16 της επίθεσης και ο Γιοβάνοβιτς ο κατάλληλος πιλότος

Μήπως έφτασε η ώρα της Εθνικής; Το μακάρι αποτελεί το ελάχιστο επιφώνημα για την πραγματοποίηση της ευχής που θέλει τους γαλανόλευκους να συμμετέχουν σε μεγάλη διοργάνωση μετά από τόσες αποτυχημένες προσπάθειες.

Χωρίς να έχει βγει αποτέλεσμα, κι όπου αποτέλεσμα βάλτε την ουσία διότι το ποδόσφαιρο είναι έτσι δομημένο που οι εντυπώσεις ξεχνιούνται γρήγορα και μένει το «πετύχαμε ή αποτύχαμε», αυτό το γκρουπ με αυτόν τον κοινής αποδοχής προπονητή σου βγάζει το συναίσθημα της αμέριστης εμπιστοσύνης. Κάτι θα κάνουν στο τέλος, δεν γίνεται…

Παράγοντας Γιοβάνοβιτς

Πρώτα από όλα ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς τους εμπνέει. Η επιλογή του και ο τρόπος με τον οποίο κινείται στο ποδόσφαιρο θυμίζει κάτι από Σάντος. Εδώ βέβαια δεν γίνεται σύγκριση προπονητικής δεξιότητας, άλλωστε αυτό θα ήταν άδικο και για τους δυο. Η αναφορά γίνεται καθαρά και μόνο στο κομμάτι της έμπνευσης.

Ο εθνικός προπονητής πρέπει να εμπνέει και όταν έρχεται η ώρα του να έχει έτοιμους τους «στρατιώτες» για τη μάχη. Κάποτε η Εθνική είχε φτάσει σε σημείο να μην βλέπει τον αντίπαλο που έχει μπροστά της, αλλά να συγκεντρώνεται αποκλειστικά στο δικό της παιχνίδι, ρίχνοντας τον ισχυρότερο φαινομενικά αντίπαλο σε παγίδα.

Ο Ιωαννίδης έγινε… αεροπλάνο, βομβαρδιστικό. Ένα μοντέρνο φορ που η Ελλάδα δεν διέθετε. Είναι ο παίκτης που θα σκοράρει με φαντασία, θα στηρίξει την άμυνα, θα βγάλει φάσεις για τους άλλους. Το upgrade είναι εξαιρετικό στην επίθεση κι αν κάποτε πηγαίναμε να βάλουμε γκολ με το στανιό, πρώτα με την ψυχή και τα γιαταγάνια, τώρα υπάρχει ένας πάρα πολύ καλός επαγγελματίας για να κάνει τη δουλειά.

Αυτό είναι το ζητούμενο όλα αυτά τα χρόνια μετά από το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας. Να βρει η ομάδα ταυτότητα. Κρίνοντας από την πρόσφατη θητεία του Ιβάν στον Παναθηναϊκό και παλαιότερα στο ΑΠΟΕΛ στις ένδοξες ευρωπαϊκές μέρες, οι ομάδες του συγκεκριμένου άνθρωπου έχουν ταυτότητα. Εκπροσωπούν μια ιδέα στο γήπεδο τέλος πάντων.

Για τη νίκη, τώρα, κόντρα στην Ιρλανδία δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Η Ελλάδα είναι καλύτερη ομάδα και πήγε και έκανε τη δουλειά όπως έπρεπε. Με την Αγγλία είναι το θέμα τον Οκτώβρη. Είμαστε το αουτσάιντερ λογικό, αλλά εύκολο δεν πρέπει και δεν θα τους το κάνουμε.

Φώτης, το σημείο αναφοράς

Ο Ιωαννίδης μετά από το καλοκαιρινό πάρτι εκατομμυρίων αποδεικνύει ποσό κρύο αίμα διαθέτει. Ο τύπος είναι ατάραχος. Έχει γίνει… μακελειό τρεις μήνες τώρα γύρω από το όνομά του κι αυτός παίζει σαν να μην έγινε τίποτα. Τι παίκτης; Από το ξεπέταγμά του και μετά μόνο ανεβαίνει και βελτιώνεται.

Τα ποδοσφαιρικά σύνορα της Ελλάδας δεν τον χωρούν πλέον, αλλά αυτό δεν αφορά εμάς αυτή τη στιγμή. Αφορά τον ίδιο και την ομάδα του. Το ζητούμενο για το κοινό καλό είναι πως ο Φώτης γίνεται το σημείο αναφοράς της Εθνικής στην επίθεση, όπως κάποτε ο Μήτρογλου και αυτός θα τραβήξει το κουπί πρώτος για να πάρει το σύνολο βαθμούς.

Γενικότερα με τους παίκτες τύπου Ιωαννιδη, “Ντέλια”, Τζόλη, Κουλιεράκη, Τσιμίκα, Μαυροπάνο και τα αλλά τα παιδιά, τα πιο έμπειρα, εκμοντερνίζεται η κατάσταση και πάμε να παίξουμε και να βγάλουμε φάσεις που ήταν δύσκολο να τις σκεφτούμε πρακτικά το προηγούμενο διάστημα.

Το πράγμα δείχνει να έχει μπει σε καλό δρόμο. Οι μέρες είναι καλές, θα έρθουν και οι κακές κάποια στιγμή. Μπάλα είναι και γυρίζει. Αλλά, ψυχραιμία στα δύσκολα σημεία και κάτι καλό φαίνεται πως έρχεται.