Ιδού η Ρόδος, ιδού και το… Κυπελλάκι

Όλοι τα ‘χουν τα δίκια τους…

Ο Εργκίν Αταμάν έχει το δικό του δίκιο, διότι όντως οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού θυμούνται ποιος κατέκτησε τον τίτλο στο περυσινό Super Cup και τι συνέβη στη συνέχεια, μάλιστα υποσχέθηκε ότι “στο τέλος θα νικήσουμε”.

Αλλά και ο Γιώργος Μπαρτζώκας, διάβολε, έχει το δικό του δίκιο, διότι όντως “κάθε τίτλος είναι σημαντικός και δεν υποτιμάμε κανέναν”.

“Star Wars, Episode I”

Ζωή να ‘χουν οι “αιώνιοι αντίπαλοι”, ο προχθεσινός μεταξύ τους τελικός στο “Νησί των Ιπποτών” δεν ήταν παρά μόλις η πρώτη μάχη τους σε έναν (προβλεπόμενο και προσδοκώμενο όχι μονάχα στα καθ’ ημάς, αλλά απανταχού της Ευρώπης) “Πόλεμο των Άστρων”!

Θα ακολουθήσουν μπόλικοι από δαύτους, μπορεί κιόλας να ξεπεράσουν τους περυσινούς 12 (που κατέληξαν σε ισοπαλία στις νίκες με 6-6) και να φτάσουν τους 16, τουτέστιν “δώσε κι εμένα μπάρμπα”!

Το Super Cup είναι αυτό που λέει το όνομα του: προφανώς έχει μικρότερο ειδικό βάρος σε σχέση με το Κύπελλο Ελλάδος, το Πρωτάθλημα και τη EuroLeague, αλλά δεν παύει να είναι ένα τρόπαιο, που προσμετρείται στο παλμαρέ της κάθε ομάδας και συντείνει κιόλας στο μεγάλωμα του μύθου της.

Μάζευε κι ας είναι ρώγες, μαθές!

Το Κυπελλάκι του Ιωαννίδη

Είναι ένα Κύπελλο, όχι ακριβώς Κυπελλάρα, αλλά όχι και Κυπελλάκι: επίτηδες το γράφω αυτό ενθυμούμενος το υποκοριστικό όνομα που είχε δώσει ο Γιάννης Ιωαννίδης στο Κύπελλο Κυπελλούχων που είχε κατακτήσει το 1991 ο ΠΑΟΚ…

Για να πικάρει τους ΠΑΟΚτσήδες και να προσθέσει άλλο ένα επεισόδιο στην καζούρα που τους έκανε ο συχωρεμένος ο “Ξανθός” (του οποίου παρεμπιπτόντως η αυτοβιογραφία βγαίνει στην κυκλοφορία σε δέκα ημέρες από σήμερα από τις εκδόσεις “Ψυχογιός”) είχε πει δημοσίως την ατάκα “έλα μωρέ, πήραν κι αυτοί ένα Κυπελλάκι να λαδώσει το αντεράκι τους”!

Εκείνη την εποχή ο Ιωαννίδης ο οποίος πάντως δεν αξιώθηκε να κατακτήσει έναν ευρωπαϊκό τίτλο, είχε αποχωρήσει από τον Άρη και τελούσε υπό καθεστώς αγρανάπαυσης προτού κατέβει στον Πειραιά και καθ’ όλη τη σεζόν βάλθηκε να επιβεβαιώνει αυτό που έλεγε η πιάτσα…

“Είναι καλός προπονητής όταν δουλεύει και γίνεται καλύτερος όταν δεν δουλεύει”!

Ο νοών νοείτω…

Η εφήμερη χαρά του Ντέμη και του Μπαρτζώκα

Κλείνω εδώ την παρένθεση που αφορά τον “Ξανθό” και καταπιάνομαι με τον επίγονο και συγκληρονόμο του κλέους του ο οποίος κάθεται τώρα στον πάγκο του Ολυμπιακού.

Στις 2 Οκτωβρίου του 2024, πάλι στη Ρόδο όπου οι Πειραιώτες είχαν κατακτήσει τον πρώτο από τους τρεις διαδοχικούς τίτλους τους στη διοργάνωση του Super Cup, ο Γιώργος Μπαρτζώκας αντιμετώπισε την επιτυχία της ομάδας του με μεγάλη ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση…

“Δεν ξέρω πόσο σημαντικός είναι αυτός ο τίτλος” μολόγησε για να δώσει εν συνεχεία μια γλαφυρότερη διάσταση στον στοχασμό του…

“Είναι μια χαρά για σήμερα το βράδυ”!

“Μια εφήμερη χαρά”, κατά πως είχε πει και ο Ντέμης Νικολαίδης για το πρωτάθλημα που δεν κατάφερε να κατακτήσει επί των (προεδρικών) ημερών του η ΑΕΚ…

Η-για να ταιριάζει κιόλας με το παλιό τραγούδι και επειδή (εκτός κι αν εγείρει αντιρρήσεις η κλιματική αλλαγή) η συγκεκριμένη εποχή πνέει τα λοίσθια “μια αγάπη για το καλοκαίρι”!

Μαραθώνιος σε ρυθμό… σπριντ!

Όλα αυτά βεβαίως εμπίπτουν στη σφαίρα της αμπελοφιλοσοφίας, εν αντιθέσει με τις έννοιες των δυο προπονητών που ο ένας (Αταμάν) την Πέμπτη και ο άλλος (Μπαρτζώκας) την Παρασκευή θα σταθούν στο βατήρα εκκίνησης ενός μακρόσυρτου αγώνα που είναι κι ελόγου του Μαραθώνιος σε ρυθμό σπριντ!

Δεν χρειάζεται να δικαιολογήσω και να εξηγήσω αυτό το οξύμωρο σχήμα, είναι σαφές και απολύτως καταληπτό, οπότε πάμε παρακάτω…

Παρακάτω βρίσκεται η συνειδητοποιημένη και δημοσίως δεδηλωμένη ανάγκη αμφοτέρων να κάνουν τα τελευταία μερεμέτια και να ριχτούν με τα μούτρα στη δουλειά, ο μεν επιστρέφοντας στον τόπο του τελευταίου θριάμβου του (Βερολίνο), ο δε εκεί όπου πριν από ενάμιση χρόνο προσημείωσε τη δεύτερη από τις τρεις διαδοχικές προκρίσεις του Ολυμπιακού στο Final 4 (Κωνσταντινούπολη).

H τεχνογνωσία στο repeat

Κόντρα στην Άλμπα και στη Φενέρμπαχτσε οι Πράσινοι και οι Κόκκινοι θα εγκαινιάσουν την πολλά υποσχόμενη, φιλόδοξη και εντέλει προκλητική επιχείρηση τους στην εφετινή EuroLeague, στην οποία μοστράρουν τις αφεντομουτσουνάρες τους ως φαβορί και σε κάθε περίπτωση ως σοβαρούς διεκδικητές του τίτλου.

Ο Παναθηναϊκός σημαδεύει το repeat την τεχνογνωσία του οποίου κατέχουν και οι δυο προπονητές!

Το 2013 στο Λονδίνο ο Μπαρτζώκας βάδισε στα νωπά ίχνη του αείμνηστου Ντούσαν Ίβκοβιτς και οδήγησε τον Ολυμπιακό στην κατάκτηση του δεύτερου διαδοχικού τίτλου του.

Το 2021 και το 2022 πήρε τη σκυτάλη ο Αταμάν όντας μάλιστα ο ηθικός αυτουργός και των δυο απανωτών τίτλων της Εφές που έγινε η 12η ομάδα η οποία υπερασπίσθηκε τα σκήπτρα της στην 66χρονη ιστορία του θεσμού.

Είναι προφανές και υπήρξε οφθαλμοφανές και στη Ρόδο ότι οι δυο ομάδες δεν είναι ακόμη έτοιμες, χώρια οι απουσίες τους λόγω τραυματισμών: αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό, καθόσον βρισκόμαστε στα τέλη Σεπτεμβρίου.

“Όχι εδώ και τώρα, αλλά εκεί και τότε”

Κρίνοντας και από τις ήττες της Μονακό από τη Σεν Κεντέν και της Ρεάλ Μαδρίτης από τη νεοφώτιστη Kορούνια συνάγεται το συμπέρασμα ότι καμιά ομάδα δεν είναι έτοιμη, εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα ήταν παράλογο και πάντως περίεργο, ου μην και ανησυχητικό!

Όπως άλλωστε έλεγε σε τέτοιες περιπτώσεις και ο άλλοτε προπονητής της Εθνικής ομάδας γουότερ πόλο, Κούλης Ιωσηφίδης, “ρε σκερβελέδες, δεν θέλω να είμαστε έτοιμοι εδώ και τώρα, αλλά εκεί και τότε”!

Η ανετοιμότητα ή –για να το θέλω πιο κομψά-η μη ετοιμότητα των δυο ομάδων διαφάνηκε στον χθεσινό τελικό από ένα και μόνο στοιχείο της στατιστικής…

Πολλοί πόντοι, λίγες ασίστ

Σε έναν αγώνα στον οποίο σημειώθηκαν 171 πόντοι και καταγράφηκαν 55 καλάθια εντός παιδιάς, οι Κόκκινοι και οι Πράσινοι μοίρασαν αθροιστικά μόλις 22 (13+9) ασίστ.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και οι δυο σούταραν με υψηλά ποσοστά ευστοχίας στα πολυσυζητημένα double rims του γηπέδου της Καλλιθέας και συν τοις άλλοις υπέπεσαν σε λιγοστά λάθη (Παναθηναϊκός 11, Ολυμπιακός 7), αλλά στον αντίποδα υπάρχει σαν… μουτζούρα ο χαμηλός δείκτης δημιουργίας της.

Στις καλές βραδιές τους και οι μεν και οι δε δίνουν 22 ασίστ από μόνοι τους στην καθισιά τους, χώρια που η αέναη κυκλοφορία της μπάλας αποτελεί τον θυρεό του λεγόμενου “Bartzokas Basketball”.

Χθες το βράδυ είχαν την τιμητική τους τα “unassisted field goals”, όπως αποκαλούνται στο ΝΒΑ και αφορούν καλάθια που σημειώνονται ως επί το πλείστον σε προσωπικές φάσεις ένας εναντίον ενός και από δεύτερες κατοχές μετά από επιθετικά ριμπάουντ.

Ο Χάρντεν και η ευνσυναίσθηση!

Σε τέτοια καλάθια είναι μεταξύ άλλων σπεσιαλίστες ο Τζέιμς Χάρντεν (ο οποίος με τους Ρόκετς πετύχαινε ξεπερνούσε μόνος του σε τέτοια αρκετές ολόκληρες ομάδες του ΝΒΑ!), ο Λούκα Ντόντσιτς, ο Τρε Γιανγκ, ο Σέι Γκίλτζους Αλεξάντερ, ο Καϊρί Ερβινγκ, ο Τζέιλεν Μπράνσον και πάει λέγοντας…

Αυτό το στοιχείο προφανώς δεν διαλανθάνει της προσοχής των προπονητών οι οποίοι γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν στην επιθετική ροή και σε ολόκληρη τη λειτουργία μιας ομάδας το passing game, οι ασίστ, οι συνεργασίες και οι αυτοματισμοί.

Θα δουλέψουν πάνω (και) σε αυτό τον τομέα, θα βελτιώσουν την εικόνα τους, θα εμπεδώσουν την αγωνιστική ενσυναίσθηση και θα σάξει η δουλειά, όπως λέμε και στο χωριό μου…