Η Εθνική σαν ροκ συγκρότημα κέρδισε το χειροκρότημα και περιμένει την πρόκριση

Η νίκη ήρθε, η αγωνία παρέμεινε, αλλά όπως και να’ χει ο αγώνας της Εθνικής ήταν τίμιος όσο και δύσκολος, με βάση τη δυναμική των αντιπάλων μας. Αναμένοντας την επικράτηση των Σέρβων κόντρα στο Νότιο Σουδάν, ξεπερνώντας σενάρια και υπολογισμούς, θα περιμένουμε τα καλά νέα και θα κρατήσουμε όσα μας έδειξε στο τεράστιο παιχνίδι με την Αυστραλία το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.

Δεν ήταν και λίγα:

Ένα τέλειο (πρώτο) ημίχρονο, με την απόδοση και στα δυο κομμάτια του γηπέδου να αγγίζει το άριστα και να αφήνει εμβρόντητους τους “μπούμερς” που σε κάποια στιγμή έχασαν ολότελα την επαφή με το σκορ. Ένα σαφές δείγμα του πόσο καλά μπορεί να παίξει η ομάδα μας, κάτι που είδαμε και στα προηγούμενα ματς, αλλά σε άλλες συνθήκες. Σε “κυνηγητό” του αντιπάλου, με διάφορα … αντάρτικα σχήματα και υπερβάσεις που ξεκίνησαν αλλά δεν ολοκληρώθηκαν. Αυτή τη φορά, η Ελλάδα μπήκε με το μαχαίρι στα δόντια, επέβαλε όλα τα θέλω της και επικράτησε κατά κράτος.

Ο χαρακτήρας υψώθηκε, ακόμα κι όταν η Αυστραλία, γύρισε το ματς παίζοντας κάτι περισσότερο από σκληρά. Ήρθαν μεγάλα καλάθια, παίχθηκαν σπουδαίες άμυνες, όλοι έδωσαν το είναι τους. Έστω κι αν η διαφορά που θα μπορούσε να πάρει δεν επιτεύχθηκε, η Εθνική αξίζει τα συγχαρητήρια και σίγουρα όχι την απαξίωση ή τη μιζέρια.

Η ομαδικότητα που έδειξε σε όλο το σαραντάλεπτο και οι βοήθειες όλων των παικτών, ακόμα και εκείνων που δεν αποτυπώθηκε ξεκάθαρα από την στατιστική. Ναι ήταν εξόφθαλμο ότι ο Γιάννης έκανε ένα τρομερό πρώτο ημίχρονο και ένα ακόμα πιο θαυμαστό τελείωμα, βάζοντας -και σε αυτό το ματς- την υπογραφή του, ναι είδαν όλοι σχετικοί και άσχετοι, πόσο καλός παίκτης είναι ο Τόμας Γουόκαπ, ή πόσο καλά πασάρει ο Νικ Καλάθης και πόσο αλλάζει η εικόνα της ομάδας όταν ο Μήτογλου παίζει με βάση τα στάνταρ του, όμως όπως σωστά επισήμανε ο Βασίλης Σπανούλης “η άμυνα του Παπανικολάου στις αλλαγές ήταν σα να έβαλε τριάντα πόντους, ενώ ο Καλαϊτζάκης αποδείχθηκε καταλυτικός στα εννιά λεπτά που αγωνίστηκε”.

Έτσι ήταν και έτσι είναι. Δεν χρειάζονται είκοσι πόντοι και δέκα ριμπάουντ, για να έχει ένας παίκτης τη συνεισφορά που επισήμανε ο προπονητής. Ο Καλαϊτζάκης για παράδειγμα ήταν πράγματι ο καταλύτης στο θριαμβικό ξέσπασμα του πρώτου ημιχρόνου, όταν το ελληνικό συγκρότημα σκόραρε 15 πόντους από τα λάθη των αντιπάλων τους, απόρροια της ασφυκτικής του άμυνας και σε ένα ανεπανάληπτο ρεσιτάλ

Ήταν επίσης τρίποντο βαθιάς αναπνοής εκείνο που πέτυχε ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος όταν η ομάδα σε ένα διάστημα του δεύτερου ημιχρόνου είχε κολλήσει στην επίθεση. Αλλά και τα ριμπάουντ και οι άμυνες που έπαιξε ο Παπαγιάννης έπαιξαν το δικό τους ρόλο.

Ο Γιάννης, η ομάδα κι ο Σπανούλης

Κάπως έτσι η Αυστραλία βρέθηκε να χάνει με διαφορά 19 πόντων σε μια εμφάνιση που δεν είχε -μέχρι τα μισά της τρίτης περιόδου- ούτε ένα ψεγάδι. Αν η πρόθεση τους να αντιμετωπίσουν την Ελλάδα με βάση το δημιουργικό, αλλά άκρως αμετροεπές φωτομοντάζ που έβγαλε η αυστραλιανή λίγκα, ήταν να προσπαθήσουν να σταματήσουν κατ’ αρχήν τον Γιάννη, την πάτησαν.

Δεν έπαιζε ο Γιάννης κόντρα στην Αυστραλία, αλλά μια ομάδα μπαρουτοκαπνισμένη, αποφασισμένη, πεισματωμένη. Με παίκτες που έχουν φάει τα γήπεδα με το κουτάλι, μετράνε ένα σωρό τίτλους και δεν κρύφτηκαν ποτέ, έστω αν πέτυχαν ή όχι πράγματα με τη γαλανόλευκη φανέλα. Σωστά ο αρχηγός Παπανικολάου, τους απάντησε αναλόγως

Αν άλλωστε η φετινή ομάδα ξεχωρίζει για κάτι είναι η απόλυτη προσαρμογή του μεγάλου σταρ από το ΝΒΑ στις επιδιώξεις της ομάδας και το αντίθετο. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, που όπως είπε πάνω απ’ όλα διασκεδάζει τη συμμετοχή τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι πια 29 ετών. Μέχρι τώρα -σε κάθε εμφάνιση του με την Εθνική- έμοιαζε μεν να τα δίνει όλα, αλλά να μη βολεύεται κιόλας από το παιχνίδι της ομάδας.

Φέτος, κι αυτό χωρίς αμφιβολία πρέπει να το πιστώσουμε στον κόουτς Σπανούλη, έχει συνδεθεί απόλυτα με όλη την Εθνική, κάτι άλλωστε που του έδωσε τη δυνατότητα να κάνει τρία τεράστια παιχνίδια και να ολοκληρώσει την πρώτη φάση μς 27.7π, 7.7ρ και 3.7 ασίστ. Όχι όμως παίζοντας ένας εναντίον όλων, αλλά μαζί με τους υπόλοιπους. Στους δικούς του ρυθμούς, αλλά και στους ρυθμούς των υπολοίπων…

Περιμένοντας το… σέρβικο λόμπι

Εν αναμονή των Σέρβων και της νίκης τους με +3 πόντους κόντρα στους μαχητές του Σουδάν, η Εθνική κρατάει για λίγο την αναπνοή της μέχρι να μάθει αν θα αγωνιστεί ή όχι στα προημιτελικά της ερχόμενης Τρίτης. Ναι, θα μπορούσε να έχει νικήσει την Ισπανία και να ήταν από τώρα στους 8. Ναι, αν έβαζε ένα καλάθι ακόμα θα ήταν σε θέση ισχύος (αλλά γιατί να μη λέμε ότι οι Αυστραλοί πήραν τζάμπα και βερεσέ τρεις πόντους, σε ένα πεντακάθαρο κόψιμο του Γουόκαπ πάνω στον Γκίντι😉 ναι κάποιες στιγμές αδίκησε και τον εαυτό της, θα συμφωνήσουμε με όσους έκαναν λόγο για ένα τεράστιο ματς!

Και τεράστια νίκη, θα πρόσθετα. Έμοιαζε με νοκ-άουτ παιχνίδι, παρόλα αυτά η Εθνική όχι μόνο δε λύγισε, αλλά απέναντι σε μια τρομερά αθλητική ομάδα με ΝΒΑερς που αλλάζουν με ταχύτητα την μπάλα και παίζουν άψογα χωρίς αυτήν, ήταν το αφεντικό σχεδόν σε ολόκληρη τη διάρκεια.

Ακόμα κι όταν στο τέλος οι Αυστραλοί γύρισαν τη ροή του ματς, δεν συνέβη το μοιραίο που βλέπαμε άλλες φορές. Δεν ήρθαν τα πάνω-κάτω, υποτασσόμενοι στη μοίρα μας και διαολίζοντας την τύχη μας. Δεν μείναμε, μάλιστα, και σε κάποια απίθανα σφυρίγματα των απίθανων ρέφερι της FIBA.

Υπήρξε προσήλωση, πάθος, οίστρος και ο τρόπος να έρθει μια σπουδαία νίκη από μια εξίσου σπουδαία εμφάνιση. Ανεξαρτήτως, λοιπόν, τι θα σκαρφιστεί το σέρβικο λόμπι (υπάρχει το δέλεαρ να αποφύγουν οι “μπράδερς” μια ενδεχόμενη σύγκρουση με τις ΗΠΑ στα ημιτελικά) η ελληνική ομάδα, τουλάχιστον, σε αυτό το ματς έμοιαζε με ροκ συγκρότημα, πάνω στη σκηνή, και αξίζει το συνολικό χειροκρότημα. Απ’ όλους μας…

ΥΓ: Αν όλα εξελιχθούν ομαλά αντίπαλος στα προημιτελικά θα είναι η Γερμανία του Ντένις Σρέντερ και των υπόλοιπων παγκόσμιων πρωταθλητών. Η μανσάφτ παίζει με τα φρένα σπασμένα, είναι σε φουλ-φόρμα, μοιάζει ανίκητη, αλλά δεν είναι. Και ενδεχομένως -αν μας δοθεί η δυνατότητα- να έχουμε μπροστά μας έναν ακόμα (πολύ) μεγάλο αγώνα!