Η Ελλάδα στο Παρίσι: Πολλά μετάλλια, μικρό όραμα

Η παρουσία της Ελλάδας στο Παρίσι είναι ένα σύνολο αθροίσεων, αλλά και αφαιρέσεων, που δεν μπορεί να ολοκληρωθεί και να αποδοθεί πλήρως από τη μια στιγμή στην άλλη, μετρώντας μόνο τον εκπληκτικό αριθμό των 100 αθλητών που μας εκπροσώπησαν και των οκτώ μεταλλίων, τα οποία σκόρπισαν χαμόγελα.

Θα ήταν χρήσιμο κάποια στιγμή να γίνει μια πολυεπίπεδη και σοβαρή μελέτη με αφορμή τα πεπραγμένα των αθλητών στην κορύφωση της τετραετίας λαμβάνοντας υπόψιν όλες τις παραμέτρους.

Να προκύψουν -σίγουρα ενδιαφέροντα- συμπεράσματα που δεν θα θαφτούν σε ένα συρτάρι, αλλά θα γίνουν η απαρχή ενός πλάνου ανάπτυξης, ώστε τα οκτώ μετάλλια και η συνολική καλή παρουσία των Ελλήνων αθλητών να επαναληφθεί, να έχει προοπτική και κυρίως να εδραιώσει αυτό που πραγματικά μας λείπει: την αθλητική παιδεία.

Η έξυπνη Γαλλία

Αυτό που μου άρεσε, αλλά δεν μου προκάλεσε εντύπωση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, ήταν οι Γάλλοι στις κερκίδες. Ναι μεν ήθελαν μετάλλια από τους αθλητές τους και δεν ήταν πάντα άριστοι στη συμπεριφορά τους, αλλά αντιλαμβανόντουσαν τι έβλεπαν σχεδόν σε όλα τα σπορ, κάτι που δυστυχώς δεν ισχύει για τους περισσότερους Έλληνες, οι οποίοι αναγνωρίζουν μόνο χρώματα: χρυσό, αργυρό και χάλκινο.

Γιατί όμως οι Γάλλοι ξέρουν τι βλέπουν; Επειδή έχουν αθλητική παιδεία με γερές ρίζες. Διαθέτουν πολλά μικρά αθλητικά κύτταρα, δηλαδή φιλόξενες και καλές εγκαταστάσεις για όλα τα αθλήματα και δίνουν την ευκαιρία στα παιδιά να γνωρίσουν και να αγαπήσουν τον αθλητισμό σε όλο το εύρος του και να πειραματιστούν. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν αντίστοιχες υποδομές, ενώ στη χώρα μας οι γονείς είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν ένα σημαντικό ποσό για την άθληση των παιδιών τους σε ιδιωτικούς χώρους.

Οι Γάλλοι λατρεύουν πάνω απ’ όλα το ποδόσφαιρο και αρκετά το μπάσκετ, αλλά παράλληλα αντιλαμβάνονται και κυρίως συμβιβάζονται με το γεγονός ότι δεν κάνουν όλοι για τα δύο λαοφιλή ομαδικά σπορ. Η Γαλλία είναι μια χώρα που σου δίνει τα εφόδια και σε παροτρύνει να ανακαλύψεις ποιο είναι το ταλέντο σου και κυρίως να αθληθείς.

Έτσι έφτασε στο σημείο να διαθέτει ισχυρή κολύμβηση, δυνατό στίβο, πάντα παρούσα γυμναστική, εξαιρετική ξιφασκία, τζούντο, τάε κβον ντο, ποδηλασία, σκοποβολή, πινγκ πονγκ, τοξοβολία, σπουδαίο χάντμπολ, κανό καγιάκ, ιστιοπλοΐα, την κορυφαία αθλήτρια που πέρασε από τη συγχρονισμένη κολύμβηση (Βιρζινί Ντεντιέ), ν’ αναπτύσσει χωρίς το φόβο του ρίσκου τα νέα σπορ.

Οι Γάλλοι φέρθηκαν όχι μόνο με αθλητική παιδεία, αλλά και έξυπνα. Επένδυσαν για αποκομίσουν μακροπρόθεσμα οφέλη με διάρκεια και τα κατάφεραν. Θέλει ευφυΐα, υπομονή και κουλτούρα για να το επιτύχεις αυτό. Αντιθέτως, η καπατσοσύνη αρκεί μόνο για πρόσκαιρα πασαλείμματα.

Ένα μεγάλο παράδειγμα είναι η γαλλική εφημερίδα L’ Equipe που μπορεί και συντηρεί ακόμη την έντυπη έκδοσή της (παρόλο που ακολούθησε τις επιταγές της εποχής και έχει τη δική της σελίδα στο διαδίκτυο). Κρεμιέται στα μανταλάκια με πρωτοσέλιδα απ’ όλα τα αθλήματα χωρίς το ρίσκο της ζημιάς στις πωλήσεις.

Τέτοια πρωτοσέλιδα στην Ελλάδα θα θάβονταν πριν τυπωθούν, από τη γέννηση της ιδέα τους και μόνο. Πρωτοσέλιδο μόνο χάντμπολ, χωρίς αναφορά σε Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ από υπό τον φόβο ότι θα πάει άκλαυτο; Ποτέ. Η γαλλική εφημερίδα δεν φοβάται τέτοια πρωτοσέλιδα, επειδή προετοιμάστηκε να μη φοβάται.

Πώς τα κατάφερε όμως; Αδιαφόρησε να δώσει αυτό που “πουλάει” και κατάφερε να πουλάει τα πάντα και για πάντα, επειδή εκπαίδευσε το κοινό της και δεν άφησε την ικανοποίηση των ενστίκτων του να τη ζημιώσουν. Άνοιξε την αγορά του κοινού της, όπως έκανε στο σύνολό της η Γαλλία.

Συνεπώς, αυτά τα αθλήματα είναι εμπορικά, μπορούν να γίνουν εμπορικά όπως και ο αθλητισμός στο σύνολό του με σωστό σχεδιασμό και όραμα.

Οι Γάλλοι μεγάλωσαν την αθλητική αγορά τους σε επίπεδο αθλητών, αθλουμένων και θεατών. Σκεφτείτε το αυτό με τα ανάλογα οικονομικά μεγέθη. Θα πει κάποιος ότι η Ελλάδα δεν έχει τη δυναμική και το επιβλητικό προφίλ της Γαλλίας. Σωστά. Αλλά, παράλληλα δεν προσπάθησε κιόλας να φερθεί αντίστοιχα και να δημιουργήσει νέο αθλητικό κοινό. Δεν δίνει την ευκαιρία στους Έλληνες να αθληθούν, δεν δίνει τους χώρους άθλησης. Και από τις διακρίσεις των Ελλήνων αθλητών σε διάφορα αθλήματα αντιλαμβανόμαστε το σενάριο της αθλητικής ανάπτυξης σε πολλά επίπεδα είναι εφικτό.

Τους Γάλλους τους συναντάς όλους παντού, ακριβώς επειδή έχουν σοβαρή αθλητική παιδεία κάτι που δυστυχώς δεν κληρονόμησε η Ελλάδα μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Και δεν θα μπορούσε να εισπράξει μια τέτοια κληρονομιά, επειδή αμέσως μετά τη διοργάνωση επιστρέψαμε στις εργοστασιακές ρυθμίσεις μας.

Σε αυτό που “πουλάει”, σε αυτό που “αγοράζεται” γρήγορα από το ελληνικό κοινό και όχι σε αυτό που θα το εκπαιδεύσει και θα το μεγαλώσει. Θέλουμε το παιδί μας να γίνει Μέσι και Ρονάλντο ή Αντετοκούνμπο. Μπορεί όμως;

Η πτώση θα ελλοχεύει συνεχώς

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας δεν άφησαν ούτε αθλητική κληρονομιά. Απλώς, πριν από ακριβώς 20 χρόνια, βγάλαμε την υποχρέωση που αναλάβαμε. Τι έγινε στη συνέχεια; Από τα 13 μετάλλια του Σίδνεϊ (την περίοδο δηλαδή που η Ελλάδα προετοιμαζόταν για τους Αγώνες) και τα 16 της Αθήνας, πέσαμε στα τρία στο Πεκίνο και στα δύο στο Λονδίνο.

Σε αυτή την κατακόρυφη πτώση ήθελα να καταλήξω. Δεν πρέπει να την ξεχνάμε, πολύ περισσότερο σε μέρες ενθουσιασμού όπως οι τωρινές που διανύουμε για την πολύ καλή συγκομιδή των οκτώ μεταλλίων και η οποία στην πραγματικότητα είναι αποτέλεσμα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που έβαλε στο παιχνίδι η Ολυμπιακή Επιτροπή πριν από τους Αγώνες του Ρίο (2016) και όχι κάποιου σοβαρού προγράμματος ανάπτυξης.

Αυτή η πτώση θα ελλοχεύει συνεχώς, όσο δεν αναπτύσσουμε τον αθλητισμό με πλουραλισμό σε επίπεδο προτάσεων στα παιδιά, με σοβαρές εγκαταστάσεις και διαρκείς ποικίλες αθλητικές παραστάσεις.

Δεν χρειαζόμαστε μόνο τις επιτυχίες, αλλά και την καλλιέργεια των παιδιών δίπλα σε αθλητές και αθλήτριες με την παιδεία της Δώρας Γκουντούρας, την οποία καλώς εχόντων των πραγμάτων θα την ξαναδούμε στις οθόνες μας σε τέσσερα χρόνια. Δυστυχώς!

Εκείνη η πτώση είναι που με συγκρατεί και δεν με παρασύρει σε εκδηλώσεις ενθουσιασμού με τη σπουδαία συγκομιδή των οκτώ μεταλλίων. Επειδή γνωρίζω την πραγματικότητα στον ελληνικό αθλητισμό δεν αποκλείω το ενδεχόμενο όλα να έρθουν τούμπα στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες και τα οκτώ μετάλλια να γίνουν τέσσερα ή τρία ή δύο.

Όμως, η μεγάλη συμμετοχή, τα εξαιρετικά πλασαρίσματα και οι διακρίσεις των παιδιών με έκαναν για ένα ακόμα καλοκαίρι να τα θαυμάσω. Κυρίως, επειδή διάλεξαν να ακολουθήσουν ένα μονοπάτι, το οποίο για τα ελληνικά δεδομένα είναι δύσβατο.

Ο απροσμέτρητης αξίας Λευτέρης Πετρούνιας που έφτασε τα τρία Ολυμπιακά μετάλλια, ο θεός του μήκους με τα δύο χρυσά, Μίλτος Τεντόγλου, ο κορυφαίος της κολύμβησης και συνεσταλμένος Απόστολος Χρήστου, ο γουρλής Θοδωρής Τσελίδης του τζούντο που άνοιξε το χορό των μεταλλίων και οι αγωνιστές και επίμονοι Παπακωνσταντίνου/Γκαϊδατζής και Κοντού/Φίτσιου της κωπηλασίας, ο μαχητής Εμμανουήλ Καραλής με το ανθρώπινο χαμόγελό του και το παλικάρι που η Ελλάδα του έδωσε την ευκαιρία να παραμείνει στον αθλητισμό, ο Νταουρέν Κουρουγκλίεβ της πάλης είναι άξιοι θαυμασμού.

Εξίσου και τα παιδιά που έφτασαν ως το Παρίσι. Αυτό ήταν το δύσκολο, να φτάσουν εκεί και το πέτυχαν. Η υπέροχη Τατιάνα Γκούσιν του ύψους εργαζόταν σε γηροκομείο παράλληλα με τις προπονήσεις μέχρι τον Φεβρουάριο και όμως πέτυχε το όνειρό της και μπήκε στον τελικό.

Ποιος πραγματικός φίλαθλος δεν χάρηκε με την Εθνική μπάσκετ που είναι ξανά στις επάλξεις; Ποιος έχει παράπονο από τις Εθνικές ομάδες πόλο; Και οι τρεις ομάδες μας θα μπορούσαν να φτάσουν τουλάχιστον ως τα ημιτελικά. Με λίγο βαθύτερο πάγκο το μπάσκετ, με περισσότερη τύχη η ομάδα πόλο των ανδρών και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση τα κορίτσια του πόλο.

Η ελληνική αποστολή τα κατάφερε στο Παρίσι και ελπίζουμε να συμβεί το ίδιο και στο Λος Άντζελες, αρχικά με περισσότερες συμμετοχές. Αν έχουμε τις συμμετοχές, τα μετάλλια είναι πιο πιθανά. Αν όμως διαθέτουμε τη σωστή βάση θα είναι και πιο σίγουρα.

Ας ευχηθούμε την επόμενη φορά να φτάσουμε ως τους Ολυμπιακούς Αγώνες, χωρίς κρούσματα ντόπινγκ. Οι περιπτώσεις με τις οποίες ασχοληθήκαμε εντάσσονται στα δύο αρνητικά της Ολυμπιακής ομάδας.