Η απόκριση του σακχάρου στο αίμα διαφέρει ανάλογα με τον τύπο των υδατανθράκων

Οι διαφορές στα πρότυπα απόκρισης σακχάρου στο αίμα μεταξύ των ατόμων συσχετίστηκαν με συγκεκριμένες μεταβολικές παθήσεις όπως η αντίσταση στην ινσουλίνη ή η δυσλειτουργία των βήτα κυττάρων, οι οποίες και οι δύο μπορούν να οδηγήσουν σε διαβήτη. Τα ευρήματα της μελέτης υποδηλώνουν ότι αυτή η μεταβλητότητα στην απόκριση σακχάρου στο αίμα θα μπορούσε να οδηγήσει σε εξατομικευμένες στρατηγικές πρόληψης και θεραπείας για τον προδιαβήτη και τον διαβήτη.

«Αυτή τη στιγμή, οι διατροφικές οδηγίες της Αμερικανικής Ένωσης για τον Διαβήτη δεν λειτουργούν τόσο καλά επειδή τους ομαδοποιούν όλους. Αυτή η μελέτη υποδηλώνει ότι όχι μόνο υπάρχουν υποτύποι εντός του προδιαβήτη, αλλά και ότι ο υποτύπος σας θα μπορούσε να καθορίσει τις τροφές που πρέπει και δεν πρέπει να τρώτε», δήλωσε ο Michael Snyder, καθηγητής Γενετικής.

Οι αποκρίσεις στο σάκχαρο του αίματος είναι ένα παράθυρο στην μεταβολική υγεία
Υπάρχουν περισσότερες από μία οδοί προς τον διαβήτη, οι οποίες διαγιγνώσκονται επί του παρόντος με βάση τα αυξημένα επίπεδα σακχάρου στο αίμα, που ονομάζεται υπεργλυκαιμία. Τα βήτα κύτταρα στο πάγκρεας παράγουν την ορμόνη ινσουλίνη, η οποία στη συνέχεια κατανέμεται στα κύτταρα σε όλο το σώμα για να βοηθήσει στη μετατροπή της γλυκόζης (του σακχάρου του αίματος) στο αίμα σε ενέργεια.

Η δυσλειτουργία των βήτα κυττάρων εμφανίζεται όταν το πάγκρεας δεν παράγει ή δεν απελευθερώνει αρκετή ινσουλίνη, και η αντίσταση στην ινσουλίνη εμφανίζεται όταν τα κύτταρα του σώματος δεν ανταποκρίνονται πλήρως στην ινσουλίνη. Τόσο η δυσλειτουργία των βήτα κυττάρων όσο και η αντίσταση στην ινσουλίνη μπορούν να συμβάλουν στα υψηλά επίπεδα σακχάρου στο αίμα που ορίζουν τον προδιαβήτη και τον διαβήτη τύπου 2.

Στη μελέτη, 55 συμμετέχοντες χωρίς ιστορικό διαβήτη τύπου 2 υποβλήθηκαν σε μεταβολικές εξετάσεις για αντίσταση στην ινσουλίνη και δυσλειτουργία των βήτα κυττάρων.

Οι συμμετέχοντες στη μελέτη φορούσαν συνεχείς μετρητές γλυκόζης και έτρωγαν μερίδες ίδιου μεγέθους διαφορετικών υδατανθράκων που παραδίδονταν στα σπίτια τους. Υπήρχαν επτά τρόφιμα που δοκιμάστηκαν: ρύζι, ψωμί με βουτυρόγαλα, τριμμένη πατάτα, ζυμαρικά, κονσερβοποιημένα μαύρα φασόλια, σταφύλια και ένα μείγμα μούρων που περιείχε βατόμουρα, φράουλες και μύρτιλλα.

Οι συμμετέχοντες κατανάλωσαν το φαγητό το πρωί, μετά από νηστεία 10 έως 12 ωρών.

Οι υψηλότερες αυξήσεις του σακχάρου στο αίμα μετά την κατανάλωση ζυμαρικών εμφανίστηκαν σε συμμετέχοντες που είχαν αντίσταση στην ινσουλίνη, και οι υψηλότερες αυξήσεις μετά την κατανάλωση πατάτας εμφανίστηκαν σε συμμετέχοντες που ήταν είτε ανθεκτικοί στην ινσουλίνη είτε είχαν δυσλειτουργία των βήτα κυττάρων.

Η κατανάλωση φυτικών ινών ή πρωτεΐνης πριν από το ρύζι μείωσε την απότομη αύξηση της γλυκόζης και η κατανάλωση λίπους πριν από το ρύζι καθυστέρησε την κορύφωση της απότομης αύξησης. Αλλά αυτές οι αλλαγές στην απόκριση της γλυκόζης στο αίμα εμφανίστηκαν μόνο στους μεταβολικά υγιείς συμμετέχοντες που ήταν ευαίσθητοι στην ινσουλίνη ή είχαν φυσιολογική λειτουργία των βήτα κυττάρων.

Αν και η κατανάλωση λίπους, πρωτεΐνης ή φυτικών ινών πριν από τους υδατάνθρακες είχε ελάχιστη επίδραση στα πρότυπα απόκρισης της γλυκόζης στο αίμα σε συμμετέχοντες με αντίσταση στην ινσουλίνη ή δυσλειτουργία των βήτα κυττάρων, οι ερευνητές πιστεύουν ότι αυτός ο τύπος μετριασμού αξίζει περαιτέρω έρευνα.

H μελέτη δημοσιεύτηκε στο Nature Medicine.