Έρευνα με θέμα “Άτομα με Αναπηρία και προσβασιμότητα” στο Πρώτο Πρόγραμμα (audio)

Στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8 και συγκεκριμένα στην εκπομπή της Αρετής Μπίτα, «Σε Διάδραση», παρουσιάστηκαν αποσπάσματα από την ενότητα «Άτομα με Αναπηρία και προσβασιμότητα» στο πλαίσιο των θεματικών ερευνών, που πραγματοποίησε η Έλενα Καραθάνου και αφορούν τόσο τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα άτομα αυτά στην καθημερινότητα τους όσο και το σχέδιο που αφορά την Εθνική Στρατηγική για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία 2024-2040: «Μια Ελλάδα με Όλους για Όλους».

Στην ενότητα λοιπόν, αυτή μιλούν:

H αθλήτρια σε αναπηρικό αμαξίδιο – εκπαιδεύτρια ατόμων με αναπηρία Γεωργία Καλτσή, η οποία είπε χαρακτηριστικά “Στα 21 μου χρόνια βρέθηκα να καλούμαι να προσπαθήσω ξανά να ενσωματωθώ σε μία κοινωνία η οποία δεν είναι και τόσο φιλική για ένα άτομο με αναπηρία. Ένα πολύ απλό παράδειγμα, ας πούμε, που θα καταλάβει πολύς κόσμος είναι ο τίτλος του ήρωα για εμάς. Μας θεωρούν λίγο εξωπραγματικούς γιατί δεν έχουν οικειοποιηθεί. Υπάρχει άγνοια γύρω από αυτό το κομμάτι, οπότε μας βάζουν τον τίτλο του ήρωα μόνο και μόνο επειδή η κοινωνία δεν είναι έτοιμη να αντεπεξέλθει σε πολύ απλά πράγματα τα οποία χρειαζόμαστε εμείς, όπως ράμπες, μια υποτυπώδη πρόσβαση τουαλέτα σε δημόσιους χώρους, ακόμα και σε μαγαζιά που μπορεί να είναι ιδιωτικά. Το να είσαι χρήστης αναπηρικού αμαξιδίου και ειδικά στην Ελλάδα σίγουρα είναι ένα κομμάτι πρόκλησης (…). Η προσβασιμότητα λοιπόν, σε όλους τους τομείς και τις εκφάνσεις μιας καθημερινότητας είναι ζωτικής σημασίας και ακόμα δεν έχουν επιλυθεί πολύ σοβαρά θέματα“.

Έπειτα, ο πρόεδρος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία και πρόεδρος του European Disability Forum, Ιωάννης Βαρδακαστάνης, ο οποίος υπογράμμισε “Η αναπηρία είναι ταυτισμένη με τον κοινωνικό αποκλεισμό, με την δυσμενή μεταχείριση, με την ανισότητα, με τη φτώχεια, με τα εμπόδια. Όταν μιλάμε για προσβασιμότητα στο φυσικό και το δομημένο περιβάλλον, έχουμε ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη να έχουμε χώρους προσβάσιμους όταν σταθμεύουν στις ράμπες ή όταν σταθμεύουν στις θέσεις στάθμευσης που είναι για άτομα με αναπηρία κλπ. Θα πρέπει να εφαρμόζεται σωστά ο νόμος και αν ο νόμος έχει κενά πρέπει να βελτιώνεται“.

Στη συνέχεια, ο ηθοποιός-σκηνοθέτης Αναστάσης Κολοβός ο οποίος δεν παρέλειψε από την πλευρά του να τονίσει “Η ενασχόλησή μου με τον χώρο της αναπηρίας ξεκίνησε το 2004 που μαζί με τον Γιώργο τον Χρηστάκη ιδρύσαμε μία ομάδα χορού, τη ΤΑΧΙ Πόλη. Ήταν ένας πρωτόγνωρος χορός για μένα, μία εμπειρία τρομακτική θα έλεγα, γιατί ήμουν τελείως ανεκπαίδευτος σε ό, τι έχει να κάνει με την αναπηρία. Σηκώθηκα λοιπόν, ένα πρωινό και είπα θα κάνω δικιά μου ομάδα, η οποία θα είναι θεατρική και γιατί όχι παιδική σκηνή για να δουν τα παιδιά κάτι διαφορετικό και να έρθουν λίγο, σιγά σιγά, δειλά δειλά σε επαφή με ένα διαφορετικό κόσμο. Ο Μικρός Πρίγκιπας έγινε από την ομάδα Όνειρο που την ιδρύσαμε με τον Σωτήρη τον Χατζόγλου, έναν συνάδελφο ηθοποιό. Και την ονομάζω μαγική αυτή την ομάδα και την παράσταση γιατί ο καθένας έχει δώσει πραγματικά τον εαυτό του, ξεκινώντας από τα παιδιά με αναπηρία που συμμετέχουν. Όλο αυτό λοιπόν, είναι για τα παιδιά κάτι πρωτόγνωρο, κάτι σπουδαίο“.

Στην πορεία, ο Σπύρος Νταντανίδης, Κινηματογραφιστής και Αντιπρόεδρος του Συλλόγου “Περπατώ” στην Κομοτηνή αλλά και συνιδρυτής του Cool Crips AMKE σημείωσε “Το 2002 ιδρύεται ο Σύλλογος ΠΕΡΠΑΤΩ από διάφορους ανάπηρους ανθρώπους της Κομοτηνής και η Κομοτηνή μέσα σε λίγα χρόνια αποκτούσε κάθε χρόνο όλο και περισσότερες υποδομές, οι οποίες συνεχώς βελτιώνονται (…). Πλέον, η Κομοτηνή μπορείς να πεις ότι έχει γύρω στους 4 με 5 ανάπηρους που έχουν μετακομίσει από άλλες περιοχές της Ελλάδας, Αθήνα κυρίως αλλά και Θεσσαλονίκη, που απλά έρχονται εδώ να ζήσουν είτε αφού τελειώσουν τη δουλειά τους για να βγουν στη σύνταξη εδώ, είτε για να ζήσουν κάποια χρόνια εδώ, δουλεύοντας κιόλας εδώ και βρίσκοντας δουλειά εδώ”.

Και τέλος, ο νομικός και ραδιοφωνικός παραγωγός, Στέλιος Πεδουλάκης παρουσιάζει τα εξής “Είμαι από τα 7 μου χρόνια ουσιαστικά τυφλός εξαιτίας ενός συνδρόμου (…). Στα 25 μου εγώ λοιπόν, ήμουν σχεδόν τυφλός. Οι δυσκολίες δυστυχώς που υπήρξαν, υπάρχουν ακόμα και είναι πολυ-επίπεδες (…). Στην Ελλάδα υπάρχει ένας αναπηρικός ρατσισμός με αποτέλεσμα να βλέπουν τον τυφλό σαν ένα κακομοίρη. Βέβαια υπάρχει και το θέμα της εργασιακής απασχόλησης. Εγώ για να έρθω εδώ στην ΕΡΤ να κάνω πρακτική, είχα απευθυνθεί παράλληλα σε άλλους 7 ραδιοφωνικούς σταθμούς, στους μεγαλύτερους, αλλά ως απεδείχθη εκ των πραγμάτων απευθυνόμουν εις ώτα μη ακουόντων. Ο τυφλός μπορεί άνετα να δουλέψει, να κάνει επεξεργασία εκπομπών, να κάνει podcasts, να γίνει προγραμματιστής, αλλά και πολλά πράγματα ακόμα (…)”.