Άντονι Φάουτσι: Ένα κουνούπι στην αυλή μου με αρρώστησε όσο ποτέ άλλοτε

Επιμέλεια: Γιάννα Μυράτ

«Το κάρμα είναι μια σκύλα», λένε οι Αμερικάνοι, και το έκαναν και τραγούδι (Karma’s a bitch), αλλά στην περίπτωση του Φάουτσι, το κάρμα ήταν… ένα κουνούπι!

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Ωστόσο ο γερόλυκος της επιστήμης, με πλούσιο έργο σε αμφιλεγόμενες χρηματοδοτήσεις ερευνών ιών που θεωρούνται ένοχες για το ξέσπασμα της πανδημίας Covid-19, τα επίσης αμφιλεγόμενα μέτρα με lockdown και μάσκες, και την προώθηση πειραματικών εμβολίων, δεν δείχνει να το βάζει κάτω και να αλλάζει μυαλά.

Με άρθρο του στους New York Times, περιγράφει τα όσα πέρασε αφού τον τσίμπησε ένα κουνούπι, το καλοκαίρι, και καλεί την επιστημονική κοινότητα να κατασκευάσει εμβόλιο για την αντιμετώπιση του ιού του Δυτικού Νείλου, κάνοντας αναφορά και στην κλιματική αλλαγή.

Ακολουθεί το άρθρο του Άντονι Φάουτσι:

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Αφού πέρασα περισσότερα από 50 χρόνια κυνηγώντας και καταπολεμώντας τους ιούς, ένας αντεπιτέθηκε και παραλίγο να με πάρει από κάτω. Μιλάω για τον ιό του Δυτικού Νείλου, που μεταδίδεται από το πιο θανατηφόρο ζώο στον πλανήτη: το κουνούπι.

Δεν μολύνθηκα κατά τη διάρκεια κανενός από τα διεθνή ταξίδια μου όλα αυτά τα χρόνια, αλλά πιθανότατα ενώ ήμουν έξω από το σπίτι μου στην Ουάσιγκτον, στα μέσα του Αυγούστου ένιωσα αδύναμος και εξαντλημένος, αλλά το απέδωσα σε μια πρόσφατη μάχη με τον Covid-19. Αν και βγήκα θετικός στον Covid πάνω από ένα μήνα πριν, αντιμετώπισα μια ανάκαμψη των συμπτωμάτων μετά τη λήψη της θεραπείας Paxlovid. [Θεώρησα] ότι ίσως εξακολουθούσα να βιώνω παρατεταμένα συμπτώματα που τελικά θα υποχωρούσαν.

Όχι, δεν ήταν έτσι. Αντίθετα, άρχισα να βιώνω ανεξήγητη έντονη κόπωση και εξάντληση, με αποκορύφωμα την εισαγωγή μου σε νοσοκομείο στις 16 Αυγούστου, σε παραλήρημα και ασυνάρτητος, με θερμοκρασία άνω του 39. Θυμάμαι ελάχιστα από τις πεντέμισι μέρες που πέρασα στο νοσοκομείο, μόνο που δεν είχα νιώσει ποτέ τόσο άρρωστος στη ζωή μου.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Οι γιατροί μου υπέθεσαν ότι είχα σήψη και με αντιμετώπισαν με αντιβιοτικά. Μετά από αρκετές μέρες, ο πυρετός μου υποχώρησε και σταμάτησα την αντιβίωση χωρίς σαφή διάγνωση. Αυτό άλλαξε την επόμενη μέρα, όταν οι εξετάσεις αίματος αποκάλυψαν ότι είχα τον ιό του Δυτικού Νείλου.

Δεν υπάρχει θεραπεία για τη νόσο του ιού του Δυτικού Νείλου, και έμεινα να ασχοληθώ με τα κατάλοιπα του στο σώμα μου. Ήταν τρομακτικό. Δεν μπορούσα να κουνήσω τα πόδια μου στο πλάι του κρεβατιού για να καθίσω χωρίς τη βοήθεια της γυναίκας μου και των τριών κορών μου. Δεν μπορούσα να σταθώ όρθιος χωρίς βοήθεια και σίγουρα δεν μπορούσα να περπατήσω.

Ένα πολύ τρομακτικό μέρος της δοκιμασίας ήταν η επίδραση στη γνωστική μου ικανότητα. Ήμουν αποπροσανατολισμένος, ανίκανος να θυμηθώ ορισμένες λέξεις, κάνοντας ερωτήσεις στην οικογένειά μου που θα έπρεπε να ήξερα τις απαντήσεις. Φοβόμουν ότι δεν θα συνέλθω ποτέ και δεν θα επανέλθω στην κανονικότητα.

Ευτυχώς, μέσα σε λίγες εβδομάδες, άρχισε η αργή βελτίωση. Μπόρεσα να περπατήσω με περιπατητήρα και μετά χωρίς καμία βοήθεια. Τώρα μπορώ να περπατήσω λίγα μίλια την ημέρα με ελάχιστη κούραση, και τα γνωστικά μου προβλήματα έχουν λυθεί πλήρως. Είμαι καθ’ οδόν προς μια πλήρη ανάκαμψη, αλλά ήταν μια οδυνηρή εμπειρία.

Λέω την ιστορία μου γιατί ο ιός του Δυτικού Νείλου είναι μια ασθένεια που, για πολλούς ανθρώπους, μπορεί να έχει καταστροφικές και μόνιμες συνέπειες. Στην ηλικία μου, 83 ετών, κινδύνευα να πάθω μόνιμη νευρολογική ανεπάρκεια, ακόμη και θάνατο. Ωστόσο, το κοινό μπορεί να αγνοεί τον κίνδυνο αυτής της ασθένειας και τη συνεχιζόμενη εξάπλωσή της σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Έχει εντοπιστεί σε 46 πολιτείες φέτος. Δυστυχώς, πολύ λίγα γίνονται γι’ αυτό από επιστημονική και κοινή σκοπιά.

Ο ιός του Δυτικού Νείλου ανήκει στην οικογένεια των φλαβοϊών που περιλαμβάνει επίσης τους ιούς του κίτρινου πυρετού και του δάγκειου πυρετού. Εντοπίστηκε για πρώτη φορά στις Ηνωμένες Πολιτείες στην περιοχή της Νέας Υόρκης το 1999, πιθανότατα εισήχθη από τη Μέση Ανατολή ή περιοχές της Αφρικής όπου είναι διαδεδομένος.

Τα κουνούπια παίρνουν τον ιό από μολυσμένα πτηνά και στη συνέχεια μεταδίδουν τον ιό στον άνθρωπο με ένα τσίμπημα. Η μόλυνση από τον ιό του Δυτικού Νείλου είναι μακράν η πιο κοινή ασθένεια που μεταδίδεται από τα κουνούπια στις Ηνωμένες Πολιτείες: Από το 1999, έχουν αναφερθεί περίπου 60.000 περιπτώσεις. Ο πραγματικός αριθμός των μολύνσεων είναι σίγουρα υψηλότερος, χωρίς αμφιβολία σε εκατομμύρια, δεδομένου ότι πολλά περιστατικά δεν αναφέρονται επειδή οι λοιμώξεις είναι συχνά ασυμπτωματικές ή συγχέονται με άλλες κοινές ασθένειες όπως η γρίπη.

Μεταξύ των αναφερόμενων περιπτώσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες, περισσότερες από 30.000 είχαν νευρολογικά συμπτώματα όπως τα δικά μου, με αποτέλεσμα περίπου 23.000 νοσηλεία και σχεδόν 3.000 θανάτους.

Καθώς η κλιματική αλλαγή διευκολύνει τον πολλαπλασιασμό των κουνουπιών σε πολλά μέρη, η ασθένεια του ιού του Δυτικού Νείλου και άλλες ασθένειες που μεταδίδονται από τα κουνούπια εμφανίζονται ως μεγαλύτερες απειλές σε αυτή τη χώρα και αλλού. Ωστόσο, οι προσπάθειες για την ανάπτυξη ενός εμβολίου ή θεραπείας για αυτή την ασθένεια είναι μέτριες σε σύγκριση με εκείνες για άλλες ασθένειες που έχουν σημασία για τη δημόσια υγεία.

Κατανοώ τις προκλήσεις για την έρευνα, καθώς ήμουν διευθυντής του Εθνικού Ινστιτούτου Αλλεργιών και Λοιμωδών Νοσημάτων στο Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας από το 1984 έως το 2022. Όταν ο ιός του Δυτικού Νείλου εντοπίστηκε για πρώτη φορά στις Ηνωμένες Πολιτείες, ξεκινήσαμε τις προσπάθειες για την ανάπτυξη ενός εμβολίου. Ωστόσο, δεν μπορέσαμε ποτέ να προχωρήσουμε τις δοκιμές εμβολίων πέρα ​​από τις πρώιμες δοκιμές, εν μέρει επειδή ο αριθμός των περιπτώσεων διέφερε πολύ από έτος σε έτος. Για παράδειγμα, περίπου 700 περιπτώσεις αναφέρθηκαν το 2011 και περισσότερες από 5.600 περιπτώσεις αναφέρθηκαν το 2012.

Τέτοιες διακυμάνσεις καθιστούν σχεδόν αδύνατο να έχουμε αρκετά περιστατικά αρκετά συνεπή ώστε να αποδειχθεί ότι ένα εμβόλιο ήταν αποτελεσματικό στην πρόληψη της μόλυνσης. Η ίδια απογοήτευση ισχύει και για την ανάπτυξη αντιιικών φαρμάκων. Επειδή οι αριθμοί ασθενών είναι τόσο ασυνεπείς, οι φαρμακευτικές εταιρείες δεν διαθέτουν το οικονομικό κίνητρο να κάνουν μεγάλες επενδύσεις στην ανάπτυξη φαρμάκων και εμβολίων για τον Δυτικό Νείλο.

Πώς αντιμετωπίζουμε λοιπόν αυτήν την αναδυόμενη απειλή για τη δημόσια υγεία; Η ανάπτυξη εμβολίων πρέπει να προχωρήσει. ωστόσο, για να είναι επιτυχής, οι κλινικές δοκιμές πρέπει να είναι διεθνείς και να περιλαμβάνουν χώρες με σταθερό και μεγάλο αριθμό περιπτώσεων κάθε χρόνο. Η πορεία προς ένα εμβόλιο δεν μπορεί να είναι μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Παγκόσμιες συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα μεταξύ του N.I.H. και η φαρμακευτική βιομηχανία έχει αποδειχθεί ιστορικά επιτυχημένη στην ανάπτυξη ορισμένων σημαντικών εμβολίων, όπως αυτά κατά της ηπατίτιδας Β και του Covid. Δεν υπάρχει λόγος να μην ισχύει αυτό και για ένα εμβόλιο για τον ιό του Δυτικού Νείλου.

Το ίδιο ισχύει και για την ανάπτυξη αντιιικών φαρμάκων. Δεν υπάρχει ανυπέρβλητο επιστημονικό εμπόδιο για την ανάπτυξη ασφαλών και αποτελεσματικών αντιιικών φαρμάκων για τη μόλυνση από τον ιό του Δυτικού Νείλου. Η φαρμακοβιομηχανία, σε συνεργασία με το Ν.Ι.Η. και άλλοι συνεργάτες, είχαν αξιοσημείωτη επιτυχία στην ανάπτυξη αποτελεσματικών φαρμάκων για άλλες αναδυόμενες ιογενείς λοιμώξεις. Παραδείγματα περιλαμβάνουν φάρμακα που σώζουν ζωές για την H.I.V. λοίμωξη, θεραπείες για λοίμωξη από ηπατίτιδα C και χρήσιμα φάρμακα για τον Covid-19 και τη γρίπη.

Με διεθνείς ερευνητικές συνεργασίες και πολιτική βούληση που υποκινείται από μια αφοσιωμένη ακτιβιστική κοινότητα όπως έχουμε δει με το H.I.V. και τώρα οι θεραπείες και τα εργαλεία πρόληψης για τον Covid, τον ιό του Δυτικού Νείλου θα πρέπει να είναι στη διάθεσή μας.

Όταν επέστρεψα από το νοσοκομείο και ξάπλωσα στο κρεβάτι, αποπροσανατολισμένος και ανίκανος να καθίσω, υπήρχαν λίγα να μου προσφέρουν εκτός από την πολύτιμη υποστήριξη και αγάπη της οικογένειάς μου. Θα ήμουν ένας από τους τυχερούς που ανάρρωσαν πλήρως ή θα είχα μόνιμη αναπηρία; Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν στάθηκαν τόσο τυχεροί όσο εγώ στην ανάρρωσή μου.

Πρέπει να διατεθούν πολύ περισσότεροι πόροι για την αντιμετώπιση αυτής της απειλής τώρα, όχι όταν η απειλή γίνει ακόμη μεγαλύτερη κρίση. Ως κοινωνία, δεν μπορούμε να το δεχτούμε αυτό ως status quo.